توسعه پایدار در اکوسیستم های بیابانی

بیابانزایی توسعه بیابان همراه با تخریب و انهدام منابع طبیعی است. این پدیده که کاهش تولید بیولوژیکی محیط را به دنبال دارد، پدیدهای مختص نواحی خشک، نیمهخشک و نواحی نیمهمرطوب است که از فاکتورهای گوناگونی شامل تغییرات اقلیمی و فعالیت های انسانی منتج میشود و پدیده ای دارای اهمیت به ویژه در مناطق خشک جهان می باشد. بیابان زایی مسئله ای است که دارای ابعاد جهانی می باشد و آثار مخرب بیابان زایی بر جوامع و ملتها مشهود است به طوری که صدمات جبران ناپذیری را به همراه دارد. این پدیده به عنوان مانعی در مسیر رشد و توسعه اقتصادی و اجتماعی محسوب میشود. اگر منابع مالی موجود و در دسترس باشد مقابله با بیابان زایی می تواند به طور موفقیت آمیز با روش های گوناگون انجام گیرد و ابعاد گوناگون زیست محیطی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی را تحت تاثیر قرار دهد. یکی از دلایل مهم پیشروی بیابان زایی، مدیریت نادرست اراضی بوده است. از این رو باید اقداماتی برای مدیریت پایدار و دستیابی به توسعه پایدار اکوسیستم های بیابانی و پیشگیری از پیشروی بیابان زایی از جمله کنترل پایدار فرسایش آبی، کنترل پایدار فرسایش بادی، کنترل پایدار شوری، استفاده اصولی از زمین و مدیریت منابع آب صورت گیرد که در این مقاله به برخی از فعالیتهای موثر در این راستا اشاره خواهد شد

کلیدواژه ها:

بیابان زایی ، کنترل فرسایش آبی ، کنترل شوری ، مدیریت منابع آب