بررسی اصول برنامه ریزی توسعه ی پایدار گردشگری روستایی مناطق خشک و نیمه خشک

توسعه پایدار گردشگری 1 شیوه ای مثبت برای کاهش هیاجانات و تنش هایی است ،که بوسیله ی تأثیر گذاریهای متقابل میان صنعت گردشگری و بازدیدکنندگان ،محیط زیست و جوامع میزبان بوجود آمده است. همچنین روشی است برای توسعه ی گردشگری بویژه در مناطق روستایی مناطق خشک و نیمه خشک ، که وابستگی گردشگری و محیط زیست در آنها مشهود است. در این مقاله با استناد به روش مطالعات کتابخانه ای و میدانی به این نتیجه دست یافته ایم که برنامه ریزی توسعه گردشگری جهت فقر زدایی و کاهش مهاجرت ،ایجاد رفاه اجتماعی ،حفظ ویژگی های فرهنگ و بافت سنتی ،ارتباطات فرهنگی ،حفظ منابع طبیعی و فرهنگی ،تقویت غرور ملی و ایجاد فرصت های شغلی در کنار فعالیتهای کشاورزی و دامداری در مناطق روستایی مناطق خشک و نیمه خشک ،عنصری اساسی محسوب شده ، یگانه راه نجات این مناطق از مسایل و مشکلات اجتماعی و اقتصادی می باشد. موفقیت گردشگری روستایی مناطق خشک و نیمه خشک مرهون محیط زیست سالم و جالب توجه روستا های این مناطق است. بنابراین لازم است، تمام نیازهای مختلف روستا به طور صحیح اداره شوند و بین آنها تعادل برقرار گردد. اما نکته ای که باید در نظر داشت این است ،که چگونه برای توسعه این نوع گردشگری حساس برنامه ریزی کرد و با استفاده از معیارهای زیست محیطی و فرهنگ - ی اجتماعی از آثار منفی آن بر روی جوامع محلی پیش گیری نمود؟ چگونه باید جوامع محلی در فرایند برنامه ریزی ،توسعه و اجرا مشارکت کنند. و یا از منافع اقتصادی و اجتماعی این نوع گردشگری اطلاع یابند؟

کلیدواژه ها:

روستا ، گردشگری ، توسعه پایدار ، برنامه ریزی ، مناطق خشک و نیمه خشک