بررسی دیدگاه برخی از علمای اهل سنت درباره رخصت روزه در سفر و نقد آن

روزه یکی از واجباتی است که اسلام برای مسلمانان در ماه مبارک رمضان تشریع کرده است، مگر افرادی که مریض یا مسافر باشند. پژوهش پیش رو به موضوع حکم روزه در سفر از دیدگاه قرآن کریم با توجه به آیه ۱۸۳ سوره بقره پرداخته است که مسافر با محقق شدن شرایط سفر، روزه اش دارای چه حکمی است: رخصت یا عزیمت؟ فقهای امامیه به پیروی از اهل بیت (ع) و برخی از صحابه و مفسران اهل سنت حکم به تحریم روزه در سفر کرده اند که همان عزیمت بر ترک روزه است؛ اما بیشتر فقهای اهل سنت باور دارند مسافر در گرفتن و نگرفتن روزه در سفر مخیر است و حکم به رخصت داده اند. پژوهش پیش رو به نقد این دیدگاه می پردازد و تلاش شده است میزان اعتبار علمی این دیدگاه از نظر فقهی بررسی شود. نتایج تحقیق نشان می دهد دیدگاه مطرح شده پذیرفتنی نیست؛ نیز با توجه به نقد این نظریه، نظر فقهای امامیه تایید شده است. با توجه به اینکه امروزه با امکانات راحت در اختیار مردم مسافرت همراه با دشواری نیست، آیا باید در سفر روزه گرفت و نماز را کامل خواند؟ در جواب باید گفت فلسفه بطلان روزه مسافر مانند برخی دیگر از احکام بر ما پوشیده است، بلکه سختی در سفر در برابر احکام مسافر، حکمت است که با منتفی شدن آن حکم روزه مسافر همچنان باقی است؛ بنابراین سفرهای امروزی همراه با سختی باشد یا نباشد، نقش و تاثیری در حکم روزه مسافر نخواهد داشت. این پژوهش با روشی تحلیلی، توصیفی و اجتهادی انجام پذیرفته است.

کلیدواژه ها:

روزه ، روزه مسافر ، رخصت ، عزیمت ، قرآن ، فقه اهل سنت