پیش بینی خودشیفتگی بر اساس نیازهای خودشی، طرحواره های ناسازگار و مکانیسم های دفاعی در فرزندان نظامیان شهر تهران دانشگاه های تهران

این پژوهش با هدف پیشبینی خودشیفتگی براساس نیازهای خود-شی، طرحواره های ناسازگار و مکانیسمهای دفاعی در فرزندان نظامیان انجام شد. پژوهش حاضر از نظر هدف در زمره تحقیقات کاربردی-پیمایشی بود، جامعه آماری شامل تمامی فرزندان نظامیان در دانشگاههای تهران است که تعداد ۳۵۰ نفر بهصورت هدفمند در دسترس انتخاب شدند. جهت سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامههای طرحوارههای ناسازگار اولیه یانگ، شخصیت خودشیفته آدامز (NPI-۱۶)، پرسشنامه خود-شیء آربل (۲۰۱۴) و سبکهای دفاعی اندرز (DSQ-۴۰) استفاده شد. دادههای بهدست آمده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-۲۵ تحلیل شدند. نتایج بررسیها نشان داد که نیازهای خود-شی با به میزان ۲/۲۴ درصد نقش معنادار بر خودشیفتگی دارد. متغیر طرحوارههای ناسازگاراولیه بر خودشیفتگی در دانشجویان پسر و دختر با آزمون رگرسیون چندگانه با اندازه اثر در طرحواره بریدگی/ طرد بر خودشیفتگی، ۵/۳۴ درصد و حوزه خودگردانی مختل ۴۱ درصد، حوره محدودیت های مختل ۸/۳۲ درصد، حوزه دیگر جهت مندی ۳/۳۹ درصد و حوزه گوش بزنگی/ بازداری ۷/۳۸ درصد بر خودشیفتگی نقش دارند. نقش مکانیسمهای دفاعی بر خودشیفتگی فرزندان نظامیان با اندازه اثر این متغیرها برای متغیر سبک دفاعی رشد نایافته ۱۱۵/۰ و برای متغیر سبک دفاعی رشدیافته ۲۱۷/۰ و برای متغیر سبک دفاعی روان آزرده ۳۲۷/۰ بهدست آمد. با توجه به نتایج پژوهش خودشیفتگی یک راهبرد جبران برای طرحواره های ناسازگاراولیه به شمار می آید بر این اساس می توان طرحواره های ناسازگاراولیه را یکی از سازوکارهای موثر در تحول صفت شخصیتی خودشیفتگی در نظر گرفت.

کلیدواژه ها:

خودشیفتگی ، نیازهای خودشی ، طرحواره های ناسازگار ، مکانیسم های دفاعی ، دانشجویان