بررسی انطباق اصل جبران همه ی خسارات با مبانی کثرت گرا در حوزه ی فلسفه ی مسئولیت مدنی

قول مشهور حقوقدانان بر این است که اصلی تحت عنوان اصل جبران همه ی خسارات وجود دارد که به موجب آن پس از وقوع ضرر، آن ضرر، صرفنظر از نوع، باید جبران شود و نیاز به نص قانونی خاص برای تجویز جبران خسارت در هر مورد خاص وجود ندارد؛ سوال اصلی مقاله حاضر این است که آیا می توان قائل به جود چنین اصلی در حوزه مبانی فلسفی کثرت گرا در مسئولیت مدنی گردید؟ رویه ی قضایی محاکم در این خصوص، متشتت است. ادعای نویسندگان مقاله ی حاضر این است که جستجو در مبانی فلسفی و اهداف عمده ی مطرح در حقوق مسئولیت مدنی به روشنی نشان می دهد هیچ نظریه ای وجود ندارد که مقتضای آن، اصل جبران همه ی خسارات باشد. با توجه به اثبات تناقض آشکار رویکردهای وحدت گرا با اصل جبران همه ی خسارات در مقاله ی دیگر، در مقاله ی حاضر به جستجوی چنین اصلی در میان رویکردهای کثرت گرای فلسفه ی مسئولیت مدنی برخاستیم؛ حاصل این بررسی نشان داد در میان این دسته از رویکردها نیز نظریه ای که چنین اصلی از آن مستفاد شود وجود ندارد. به نظر می رسد اعتقاد به چنین اصلی، از بعد عملی ناممکن و باعث کاهش کارایی مسئولیت مدنی در مهندسی فعالیت های اجتماعی و هم از بعد نظری، فاقد مبنای استدلالی است. پیشنهاد می شود استناد به چنین اصلی به عنوان راهنمایی که در موارد سکوت قانون باید مورد عمل قرار بگیرد از ادبیات مسئولیت مدنی ایران حذف گردد.

کلیدواژه ها:

اصل جبران همه ی خسارات ، تکمیل گرایی حقوقی ، کثرت گرایی ، مبانی فلسفی ، مسئولیت مدنی