اثربخشی درمان متمرکز بر هیجان برخودناتوان سازی، مهارت های ارتباطی بین فردی و جهت گیری زندگی در زنان مطلقه

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان متمرکزبرهیجان برخودناتوان­سازی، مهارت­های ارتباطی بین فردی و جهت­گیری زندگی در زنان مطلقه مراجعه کننده به مراکز مشاوره اصفهان اجرا شد. روش پژوهش به صورت نیمه آزمایشی با طرح پیش­آزمون-پس آزمون باگروه کنترل و پیگیری یک ماهه بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه زنان مطلقه مراجعه کننده به مراکزمشاوره خصوصی شهراصفهان در پاییز ۱۳۹۹ تشکیل می داد. بدین منظوراز بین مراجعه کنندگان، ۲۸ نفرکه دارای معیارهای ورود به پژوهش بودند به شیوه نمونه گیری دردسترس، انتخاب و به صورت تصادفی در دوگروه آزمایش وکنترل، جایگزین شدند. شرکت کنندگان گروه آزمایش به مدت۹ جلسه۹۰ دقیقه ای درمان متمرکزبرهیجان گولدمن و گرینبرگ را  به صورت فردی دریافت نمودند. آنها در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری به پرسشنامه های خودناتوان­سازی جونز و رودوالت، مهارت های ارتباطی ­بین­فردی جرابکوجهت گیری زندگی شی یر و همکاران پاسخ دادند. برای تجزیه تحلیل داده­ها ازتحلیل واریانس با اندازه­های مکرراستفاده گردید. نتایج حاکی ازکاهش خود­ناتوان­سازی و بهبود مهارت­های ارتباطی بین فردی و جهت­گیری زندگی درگروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بود. بنا­بریافته­­های پژوهش می­توان برای کاهش خودناتوان­سازی وبهبود مهارت های ارتباطی بین فردی و جهت­گیری زندگی در میان زنان مطلقه ازدرمان متمرکزبرهیجان سود جست.

کلیدواژه ها:

جهت گیری زندگی ، خودناتوان سازی ، درمان متمرکزبرهیجان ، زنان مطلقه ، مهارت های ارتباطی بین فردی