شناسایی و رتبه بندی قطعات فرسوده شهری با توجه به شاخص ناپایداری بنا با استفاده از GIS (مطالعه موردی : شهرک حسین آباد، منطقه ۱۰ شهرداری شیراز)

نوسازی شهری، در راستای نزدیک شدن به پایداری اجتماعی یکی از ابزار دستیابی به کیفیت بالای زندگی شهری است. شناسایی و رتبه بندی بلوک های فرسوده شهری ، به عنوان گام اول نوسازی، یک ابزار مهم برای مدیریت شهری جهت برنامه ریزی منابع و سرمایه گذاری در نوسازی شهری است. هدف از این پژوهش، مطالعه ی نمونه ای محدوده ی شمال غربی منطقه ۱۰ شهرداری شیراز می باشد که با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی، شاخص های شناسایی میزان فرسودگی در آن استخراج و نقشه های خروجی برای تصمیم سازی ها و تصمیم گیری های بعدی مورد استفاده قرار بگیرد. این پژوهش از نوع هدف تحقیق، کاربردی توسعه ای و روش آن توصیفی تحلیلی است و در روند تحلیل ها از فرآیند تحلیل فضایی استفاده شده است و تلاش می گردد با استفاده از شاخص ناپایداری ابنیه ساختمان به شناخت بافت های فرسوده منجرگردد. در این تحقیق محدوده مورد مطالعه از نظر شاخص های فرسودگی کالبدی (شاخص ناپایداری ابنیه) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در این پژوهش از نرم افزاری Excel، Arc GIS و Google earth استفاده شده است. ۲۲۹۱ قطعه در این شهرک شناسایی و اطلاعات آنها جمع آوری و ثبت گردید. نقشه پهنه بندی واحد های ساختمانی بر اساس ناپایداری بنا در ساختمان های موجود نشانگر آن است که ۲۴ % از بافت محدوده مقاومت خوب دارند ،۴۴ % مقاومت متوسط و ۲۴ % مقاومت ضعیف دارند. در واقع بیشتر بافت محدوده، دارای مقاومت متوسط و ضعیف می باشند و ساختمان های آنها عمدتا قدیمی هستند، رعایت نکردن استانداردهای ایمنی از ظاهر آنها قابل تشخیص است و به علت ناپایداری، تاب مقاومت در مقابل زلزله های با شدت متوسط را ندارد بیشتر این قطعات در هسته اولیه و قدیمی شهرک قرار دارند.

کلیدواژه ها:

GIS ، ناپایداری بنا ، بافت فرسوده ، شهرداری شیراز ، منطقه ۱۰شهرداری شیراز ،