جایگاه برنامه ریزی هوشمند شهری در توسعه پایدار شهرها

در بیست سال اخیر شهرنشینی با سرعت بالایی در حال افزایش بوده است. مردم از روستاها در جهت یافتن شانس بهتر زندگی، کار، تحصیل و توسعه ایده های خود و استفاده از امکانات شهر برای کارآفرینی به شهرها مهاجرت می کنند. با گسترش شهرنشینی و افزایش جمعیت شهرها مشکلاتی از قبیل آلودگی بیشتر، ترافیک، تراکم جمعیت، افزایش زباله شهری و محرومیت اجتماعی نیز با همان سرعت در خال افزایش است. در حال حاضر بیش از چهار هزار شهر با جمعیت دست کم صد هزار نفر در سراسر جهان وجود دارد که البته در بسیاری از آن ها، خدمات به درستی در اختیار شهروندان قرار نمی گیرد. اینجاست که نیاز شهرها به افرادی با تخصص ها و توانایی های متفاوت برای حل مشکلات شهرنشینی بیش از پیش آشکار می شود و در واقع استفاده از ظرفیت انسانی ضرورتی جدایی ناپذیر در طراحی شهرهای پایدار پیدا می کند. روش های بسیاری وجود دارد که مقامات رسمی و نهادهای خصوصی می توانند از آن ها برای استفاده بیشتر از ظرفیت انسانی در توسعه شهرها بهره گیرند. در روش سنتی، مدیران شهری از آموزش افراد برای استفاده از ظرفیت آن ها بهره می گیرند، اما تحقیقات حاکی است که بدون بالا بردن سطح فرهنگ مردم و ساختارهای مدیریتی، توسعه ظرفیت به بهبود قابلیت های دولت های محلی منجر نخواهد شد. در نتیجه می توان گفت سرمایه انسانی یکی از مهم ترین ابعاد و ظرفیت های موجود در رشد اقتصادی و توسعه شهری است که در رفع نابرابری ها نقش عمده ای دارد. با توجه به اینکه سرمایه انسانی به عنوان یکی از مهم ترین عوامل موثر در رشد اقتصادی می تواند نقش چشمگیری در توسعه داشته باشد

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: برنامه ریزی شهری ، توسعه هوشمند شهری ، توسعه پایدار