نقش فرهنگ و محیط در آموزش و پرورش

مدارس در مقاطع مختلف و در چارچوب نظام آموزش و پرورش به منظور آماده سازی کودکان و نوجوانان و پرورش قوه درک و آگاهی دانش آموزان ایفای نقش می کنند اما هر تلاشی که در مدارس صورت می گیرد باید با هماهنگی و مساعدت والدین باشد آموزش و پرورش به عنوان یک سازمان فرهنگی مستقل و مدارس نیز به عنوان زیر مجموعه هایی از این سازمان باید در شرایطی که جامعه در حال تغییر و تحول است به لحاظ سازگار کردن و آگاه کردن دانش آموزان با فرهنگ و جامعه رو به رشد، خود را در جهت مثبت متحول سازند و با ارایه برنامه ها و فعالیت های مناسب توانایی ایجاد رابطه صحیح با دیگران، برقراری مناسبات با افراد و چگونگی این روابط را در تمام دوره ها برای برخورد با مسائل و حتی مشکلاتی که در پیش رو خواهند داشت در کودکان و نوجوانان به وجود آورند و با برخورد مسوولانه خود روحیه خلاقیت را در آنان ایجاد کنند و دانش آموزانی را که نشانه هایی از ضعف، عدم سازگاری و رفتارهای ضد اجتماعی در آنان دیده می شود مورد حمایت خود قرار دهند. به هر حال باید بپذیریم که آموزش و پرورش به عنوان اصلی ترین نهاد اجتماعی بیشترین تاثیر تربیتی را بر روی تک تک افراد جامعه خواهد داشت در صورتی که بموقع و بجا، بتواند کارکرد جامعه پذیری را بدون هیچ وقفه و خللی به شکلی مطلوب و مناسب به انجام رساند زیرا بقا و استمرار هر جامعه ای مستلزم آن است که مجموعه باورها، ارزشها، رفتارها و گرایش های آن به وسیله آموزش و پرورش به نسل جدید منتقل شود و دستاوردهای جدید تعلیم و تربیت نیز با بهره مندی از روشهای تربیتی صحیح به کار گرفته شود

کلیدواژه ها:

نهاد اجتماعی ، خلاقیت ، ارزشها ، سازمان فرهنگی ، دانش آموزان ، برقراری مناسبات