بررسی اثر عصاره آبی الکلی گیاه اسطوخودوس بر تشنج های ناشی از پنتیلن تترازول در موش سوری نر در مدل کیندلینگ شیمیایی

مقدمه و هدف: با توجه به شیوع صرع و عدم پاسخ­دهی برخی از بیماران به داروهای ضد­صرع رایج، تولید داروهای مناسب و با عوارض جانبی کمتر لازم به­نظر­می­رسد. استفاده ازعصاره گیاهان در درمان بیماری به­عنوان یک روش درمانی پیشنهاد­شده­است. در طب سنتی ایران، اسطوخودوس برای بعضی بیماری های عصبی از جمله صرع استفاده­می­شده­است، هدف این تحقیق، یافتن بنای علمی استفاده سنتی اسطوخودوس در درمان صرع است.    مواد و روش­ها: ۶۰ سر موش سوری نژاد NMRI با محدوده وزنی ۳۰-۲۵ گرم انتخاب و به شش گروه ده­تایی شامل گروه۱- PTZ؛ ۲- گروه کنترل مثبت (PTZ و والپروات mg/kg ۱۵۰ به­عنوان یک داروی ضد­صرع)، ۳-۵ گروه های اسطوخودوس با دوزهای ۲۰۰، ۴۰۰ و  mg/kg ۸۰۰ و ۶- گروه ترکیبی اسطوخودوس mg/kg ۲۰۰و والپروات mg/kg ۱۰۰ تقسیم شدند. کیندلینگ با تزریق mg/kg ۳۵ پنتیلن تتراوزل، یک روز در میان تا یازده مرتبه انجام­شد. در تزریق دوازدهم  mg/kg۷۵ پنتیلن تترازول تزریق شد. مدت ۳۰ دقیقه بعد از دریافت پنتیلن تترازول فازهای تشنج (۶-۰)، آستانه و طول مدت فازهای دوم و پنجم مطالعه­شد.    نتایج: اسطوخودوس توانست شدت و مدت حملات را کاهش­دهد p < ۰.۰۵. همچنین اسطوخودوس فاز پنجم تشنج­ها را به­طور کامل حذف­کرد؛ آثار ترکیبی این عصاره با والپروات از اثر اسطوخودوس به­تنهایی بهتر نبود.    نتیجه­گیری: آثار ضد­صرعی تجویز طولانی­مدت اسطوخودوس مشخص شد و در این مورد  mg/kg ۲۰۰ بهتر از ۴۰۰ و mg/kg ۸۰۰ بود. اسطوخودوس، بهتر از والپروات  فازهای تشنجی را کاهش­داد.

کلیدواژه ها:

گیاه اسطوخودوس ، والپروئیک اسید ، پنتیلن تترازول ، کیندلینگ شیمیایی ، موش سوری