تاثیر حاشیه نشینی در کلانشهرها بر چشم انداز تحولات قومی در ایران

احساس محرومیت نسبی از جمله تئوریهایی است که بیشتر صاحبنظران از آن برای تحلیل مسائل بویژه در رابطه با شورشها و ناآرامیهای اجتماعی و سیاسی سود میبرند از جمله عرصههای جغرافیایی که این تئوری میتواند کنشهای جوامع را تبیین نماید مسائل مربوط به حاشیه نشینی و قومگرایی است به عبارت دیگر در پی تحولات گسترده ای که در قالب سیاستهای مدرن سازی در کشورهای در حال توسعه طی سده بیستم صورت گرفته است سیل مهاجرت از روستاها و شهرهای کوچک به شهرهای بزرگ منجر به شکل گیری پدیده حاسیه نشینی پیرامون چنین شهرهایی شده است که مشکلات و مسائل خاص خود را ایجاد نموده است مجموعه شرایط و وضعیت حاکم بر زندگی و کنشهای سیاسی حاشیه نشینان رفتاری را در میان آنها ایجاد مینماید که در قالب تئوری احساس محرومیت نسبی تد رابرت گر قابل تبیین است.با توجه به چنین شرایطی مقاله حاضر در پی تبیین این امر است که احساس محرومیت نسبی در میان حاشیه نشینان کلان شهرها چه نسبتی با قومگرایی پیدا میکند و از راه چه سازوکارهایی این دو مقوله با هم پیوند می خورند. بررسی حاضر در رابطه با شرایط خاص ایران مورد مطالعه قرار خواهد گرفت. روش تحقیق در این مقاله از نوع توصیفی- تحلیلی و ابزار گردآوری اطلاعات مطالعات کتابخانه ای است بررسی این موضوع نشان میدهد در شرایط کشوری مانند ایران تفاوتهای ناحیه ای( زبان و مذهب) با حاشیه نشینی در کلانشهرهای نواحی پیرامونی همپوشانی پیدا کرده است، تحت تاثیر استفاده ابزاری نخبگان قومگرا احساس محرومیت نسبی میتواند به سمت مسائل قومی سوق پیدا کرده و چالشهای جدی در این رابطه برای کشور ایجاد نماید.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، احساس محرومیت نسبی ، قوم گرایی.