شکوه شاعری مولوی در مثنوی معنوی

مثنوی مولانا جلال الدین محمد بلخی (۶۰۴۶۷۲ه.ق) به لحاظ اندیشگی ، بسیار نغز و پر مغز است . در کنار این غنای محتوایی و استغنای معنایی - که توجه اکثریت قریب به اتفاق منتقدان و مولوی پژوهان را به خود معطوف داشته - مثنوی معنوی ، از نظر شاعرانگی و ارزشهای ادبی و هنری نیز شایسته تحقیق و تفحص فراوان است . مقاله حاضر از این دیدگاه به مثنوی شریف می پردازد. به این منظور در بخش نخست ، ابیاتی از این اثر گرانسنگ را در کانون توجه قرار می دهد که شاعر در آنها با بهرهگیری از انواع مختلف فنون بیانی و صنایع بدیعی ، ذخایر زبانی و فرهنگی ، اندوخته های علمی و نبوغ سخنوری خود، پیوندی زیبا، ظریف و هنرمندانه میان اجزا و عناصر شعری برقرار می کند و ضمن ایجاد فرمی فوقالعاده قوی و مستحکم (در اصطلاح منتقدان فرمالیسم ) توسع معنا و چندلایگی شگفت انگیزی به ابیات و سخنان خود می بخشد. در بخش دوم مقاله ، شیوهها و شگردهای مولوی برای آفرینش این گونه ابیات و اوجبخشیدن به ارزشهای ادبی مثنوی تبیین می شود.

کلیدواژه ها:

آراستگی ، آرایه های ادبی ، پیوند و انسجام ، چندمعنایی ، مثنوی ، مولوی .