جایگاه مشارکت آموزشی و ابعاد آن در قوانین آموزش و پرورش ایران

هدف پژوهش، تبیین جایگاه مشارکت آموزشی و ابعاد آن در قوانین آموزش و پرورش ایران بود. آموزش رسمی انسان از اوان کودکی طی مرحلهای به نام آموزش و پرورش پیش دبستانی آغاز به کار مینماید و خود را به سر منزل مقصود یعنی آموزش عالی که آخرین مرحلهی رسمی است میرساند. عدم هماهنگی برنامه های آموزش و پرورش در موضوع مشارکت و تغییر مداوم آن ها، میتواند ریشه در تفسیرپذیری یا سکوت قوانین در آموزش و پرورش باشد. پژوهش از نظر هدف کاربردی، رویکرد پژوهش کیفی، روش پژوهش، تحلیل اسناد بود. جایگاه مشارکت در هفت مقوله؛ مبانی، اصول، ضرورت، سیاستهای سوق دهنده، الزامات، عرصه ها و عوامل و مدلهای مشارکت قابل دسته بندی است. تعارض نظری، ابهام و عدم صراحت، سکوت در برخی ابعاد و غلبه نگاه تک بعدی در مشارکت، سیاستهای بدون پشتیبان در زمینه مشارکت و عدم امتداد سیاستهای کلی در دیگر اسناد؛ باعث عدم انسجام و از دست رفتن جامعیت اسناد آموزش و پرورش در موضوع مشارکت شده است و بازنگری در برخی اسناد همچون سند تحول بنیادین و مبانی نظری آن را ضروری میسازد. در کشور ما نظام آموزشی در دهه ی گذشته با چالشهای بسیار مواجه شده است: تاسیس مراکز آموزش عالی متعدد با عناوین مختلف، فارغ التحصیلان فاقد تبحر و مهارت در حیطهی تخصصی خودشان، بیکاری فارغ التحصیلان و رد شدن بسیاری از آنان در مصاحبه های علمی برای استخدام و غیره نمونه ای از چالشها و بیان آسیبهای جامعهی فارغ التحصیلان است. بدون در دست داشتن الگویی بومی و مبتنی بر مبانی دینی برای مشارکت، احتمال تاثیر گرفتن از الگوهای لیب رال بسیار بالا خواهد بود و این الگوها ما را به آرمان عدالت اسلامی نخواهند رساند.

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، قوانین ، تحلیل اسناد ، مشارکت آموزشی.