بررسی جایگاه برنامه های درسی به ویژه آموزش عالی در توسعه پایدار و همه جانبه در ایران

در غالب کشورهای پیشرفته و کشورهای در حال توسعه، حل مسائل و رفع نیازمندی های اهداف توسعه را دانشگاه و دانشگاهیان تحقق بخشیده اند . اختلاف اصلی که باعث تفاوت معنادار بین وضعیت کشورهای پیشرفته و توسعه یافته و کشورهای در حال توسعه شده است، نوع نگرش آنها به توسعه علمی و ارزش گذاری آنان به این عامل حیاتی و پایه اصلی توسعه است. هر چه آموزش بیشتر و با کیفیت بهتر ارائه شده است، توسعه ملی سریع تر صورت پذیرفته است. در این مطالعه از روش کتابخانه ای ومروری با رویکرد نقادی استفاده و در آن برخی اسناد و منابع مرتبط در خصوص مفاهیم و اهداف توسعه پایدار و رویکردهای مربوط و برنامه ها و سیاست های آموزشی و آموزش عالی مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. تاثیرگذاری برنامه های آموزشی در توسعه پایدار ،مستلزم وجود رویکردسیستمی، راهبردی انعطاف پذیرو آینده نگرو جامع نسبت به ابعاد چند گانه آن است . بنابراین توسعه پایدار، امری سیستمی، فراگیر و وابسته است و نمیتواند صرفا در یک بخش اتفاق بیفتد. آموزش از طریق ارتقا مهارتها، توانایی ها و شایستگی های فردی منجر به انباشت سرمایه انسانی درفرد و جامعه میشود و دامنه آزادی فرد را به وسیله افزایش توانمندیهای او توسعه میدهد. در نظام بین المللی نوین تقسیم کار،آموزش نقش محوری را در تقسیم کشورهای جهان دارا است و کشورهایی که از نظام آموزشی مطلوب تری برخوردارند توانسته اند با استفاده از تولیدات با فناوری بالا و دانش بنیان از رشد اقتصادی پایداری برخوردار گردند. براساس تجربه سایر کشورها شامل دو کشور ژاپن و چین در خصوص آموزش و نظام آموزشی میتوان نتیجه گرفت که طراحی نظام آموزشی مناسب پیش شرط اصلی توسعه یافتگی هرکشور وحرکت کشور در مسیر کشورهای جهان اول خواهد بود.

کلیدواژه ها:

آموزش عالی ، برنامه های آموزشی ، توسعه اقتصادی و اجتماعی ، توسعه پایدار ، توسعه همه جانبه.