بررسی حس وطن پرستی در آثار شاعران

هدف از این مقاله بررسی حس وطن پرستی در آثار شاعران می باشد که به صورت موردی آثار استاد محمدحسین بهجت تبریزی مورد بررسی قرار گرفته است . شهریار تا زنده بود، همچنان عشق به ایران را در جان و دل داشت و از ذکر سرافرازی های مام میهن و تاریخ پرشکوه و والایش ، در شور و شعف می آمد. او آذربایجان را جزء جدایی ناپذیر ایران می دانست .شهریار هیچ گاه خود را بدون ایران و ایران را بدون اجزای ارجمند آن که همانا اقوام مختلف ایرانی است ، احساس نمی کرد. هرگاه چکامه ای به نام ایران به خاطرش می آمد، آذربایجان را به وفاداری به ایران توصیه می کرد. شهریار با بازتاب این احساس لطیف و حقیقی ، علاقه وصف ناپذیر خود به وطن را آشکار ساخته و البته میان این احساس لطیف ، با عقاید افراطی و ناسیونالیسم ، تفاوت ماهوی برقرار ساخته است . احساس میهن دوستی شهریار، از نوع »حب الوطن من الایمان« است . به عبارتی ، ستایش سرزمین ، یک نمود آرمانی است و این نمود برای شهریار ارزشی ذاتی دارد. شهریار، هویت خود را از ایران می گیرد و این سرزمین نیز به سبب وجود مردم باایمان، هویت می یابد.

کلیدواژه ها:

شاعر ، وطن ، ایران ، شهریار