بررسی رابطه آموزش مهارت خودآگاهی بر سازگاری تحصیلی دانش آموزان

انسان همواره در ارتباط با محیط پیرامون خود با مسائل و مشکلات متنوع و ناشناخته ای رو به رو است و برای پاسخگویی به خواسته های خود، نیازمند تعادل و سازگاری با محیط اطراف خود می باشد. این در حالی است که در دنیای معاصر، پیشرفت های تکنولوژی و ارتباطی نیز نقش همنوایی ، کنار آمدن و سازگاری با موقعیت ها و مسائل پیش رو را ضروری تر ساخته است . از طرفی افراد سالهای زیادی را در مدارس به تحصیل می پردازند، در کنار تحصیل و فراگیری علم باید برای وفق دادن خود با فشارهای درونی و ملزومات بیرونی تلاش و کوشش به خرج دهند. به عبارت دیگر سازگاری تحصیلی تنها بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان تاکید نمی کند بلکه مفهوم آن گسترش یافته و شامل انگیزه یادگیری ، توانایی برنامه ریزی برای فعالیت های علمی ، احساس تعهد، پشتکار در امور آموزشی و یادگیری ، رضایت از فجا و محیطی آموزشی می باشد. یکی از عوامل تاثیر گذار بر این سازگاری تحصیلی خودآگاهی و ادراک از خود در فرد دانش آموز می باشد.لذا، پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه آموزش مهارت خودآگاهی بر سازگاری تحصیلی دانش آموزان انجام گرفت . این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش، توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه مورد مطالعه پژوهش را دانش آموزان شهر سروآباد تشکیل داد، ابزار گردآوری دادهها شامل پرسشنامه سازگاری تحصیلی سین ها و سینگ (۱۹۹۳)، بود که پایایی آن از طریق روش کودر ریچاردسون محاسبه شد که در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب ۷۱/۰ و ۷۳/۰ بود و روایی آن از طریق نظرخواهی از معلمان مدرسه تایید شد. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از آزمونهای آماری کولموگرف اسمیرونوف، همبستگی پیرسون، آزمون t همبسته استفاده گردید. نتایج نشان داد، نمره میزان سازگاری تحصیلی دانش آموزان در پیش آزمون ۴۰/ ۲۵ بود که در پس آزمون به ۲۵/۳۰ افزایش یافته است و این افزایش از نظر آماری نیز معنادار می باشد (۰۰۴/.۰.(p= در واقع بین دانش آموزانی که با روش مهارت خودآگاهی آموزش دیدهاند با دانش آموزانی که این آموزش را ندیدهاند در میزان سازگاری تحصیلی آنها تفاوت معناداری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

آموزش ، مهارت ، خودآگاهی ، سازگاری ، سازگاری تحصیلی ، دانش آموزان