اوضاع سیاسی اجتماعی گبر در دوران صفویه

گبر یا گو ر واژه ایست که مسلمانان به پیروان دین حضرت زرتشت درایران می دهند؛ و ظاهرا لقبی است تحقیرآمیز به معنی کافر، مجوس.گبرها ازنسل ایرانیان حقیقی هستند و سابقه ی آنان حتی به زمان اسکندرمی رسد. گبرها خود را به دین (بهدینان) به معنی پیرو دین بهی ، که معنای آن دارنده دین نیکو است می دانند. آنها آتش را بدین سبب محترم می دارند که واسطه بروز و اعجاز و سلامتی پیغمبرشانبوده. معمولا مقید به اختفای اسرارمذهب خود هستند. این قوم مردگان خودرا نه می سوزانند و نه درخاک مدفون می کنند، بلکه اجسادرا در محل های مخصوصی به کمک چوب بست باچشم باز سرپا نگه میدارند تا موقعی که جسد خود به خود متلاشی شود. از عاداتدیگر آنها اعتقادی به ختنه کردن فرزندانشان ندارند. اما بعد از تولد طفل رسمی شبیه به غسل تعمید دارندکه چندروز بعد از آن که طفل به دنیا آمد به عمل می آورند. گبرها چه زن و چه مرد شراب می نوشند و گوشت خوک می خورند اما به شرط اینکه توسط خودشانتغذیه کند وخیلی دقت می کنند که خوک کثافتی نخورده باشد. از دیگر مشخصه های گبرها، آنان سر و ریش وناخن خود را نمی تراشندواگراز روی اجباربتراشند موی آن را درخانه نمی ریزند، خارج شهردرمحل مخصوصی که برای این کاراست می اندازند. اعیاد آنان سی روز به تعداد اولیاء ومقدسی نشان است که عید روز تولد پیغمبرشان از همه ی اعیاد دیگر باشکوه تر برگذار می شود. آنها در این مدت به کار دیگر مشغول نخواهد شد.

کلیدواژه ها:

گبر ، زرتشت ، کافر ، بهدین ، اعیاد.