بررسی اهمیت نیایش با معبود در آثار شاعران سبک عراقی (بررسی موردی آثار نظامی )

نظامی در بیان مفاهیم الهیات و به ویژه در مناجات و راز و نیازهایش از تغزل و تو صیف ا ستفاده نمی کند. بنا به گفته علامه محمد تقی جعفری گویا این روش از قرن هفتم به بعد رایج شده است .اما تاثیر نظامی بر شاعران بعد از خود نیز واضح و آشکار است . حتی شاعران بزرگی چون مولوی ، سعدی و حافظ از این تاثیر م صون نبودهاند و این مطلب ، مقام بلند علمی و ادبی او را می نمایاند. شعر و نثر فار سی به دلیل وجود شاعرانی عارف و حکیم ، محل تجلی فطرت کمالجوی آدمی است . انسان سازی و پرورش عقل و دگرگونی حال در جهت رسیدن به کمال، رسالت خطیر شاعران این مرز و بوم است . آنان در اشعار خود سعی نمودهاند فهمی والا درباره »انسان آن چنان که هست .« و »انسان آن چنان که باید.« به دست دهند و راه و روش رسیدن به آن چه که باید بود؛ را نیز ارائه دهند.شعر و ادب فارسی با عرفان، پیوندی ناگسستنی دارد پیوندی که ریشه در درون، روان و عواطف انسان دارد. اصولا شعر هنگامی شکل می گیرد که شاعر در درون خود لحظه هایی عاطفی را تجربه می کند زمانی که این لحظه ها تکرار شود شاعر با تجربه های درونی بسیاری روبه رو می شود و به تدریج در خود این آمادگی را احساس می کند که می تواند این تجربه ها و احساسات را به دیگران منتقل کند و عرفان نیز تجربه ای درونی و کشف و شهودی باطنی است . این تجربیات اگر در وجود شخصی که درد و داغی نهفته در دل دارد ایجاد شود؛ شعری می سراید ناب و آن چه را در دل دارد، بر زبان آورده و آن چه را که در درون می یابد به بیرون انتقال می دهد.

کلیدواژه ها:

نظامی ، معبود ، عرفانی ، نیایش