نقش آموزش و پرورش در تعلیم و تربیت فرزندان این مرز و بوم

امروزه نقش آموزش با هدفهای گذشته آن که صرفا جنبه تعلیمات به ویژه در مسیر خواندن و نوشتن داشت ، به کلی عوض شده است . بدین طریق که آموزشگاه امروزی وظیفه دارد،ضمن انتقال دانستنی های مربوط به خواندن و نوشتن در تربیت انسانی سازنده همت گماشته و به جمعیت تحت تعلیم خود بیاموزد که ضمن کشف وجود خود، با شناخت از زندگی جمعی در شناخت وجودی دیگران نیز موفق شود. بدین طریق درست استدلال کرده و قضاوت نماید، راه ارتباط با دیگران را بیاموزد، روشن ببیند و نیک بیندیشد و به طور کلی هدف نهایی خود را با انسانی ساختن محتوای تعلیمات در راه تربیت انسان دنبال کند. چون این سازمان حیاتی اشاعه گر ایدئولوژی نهادی است که باید ضمن تبعیضات درک الویت ها و تفهیم دموکراسی با پرورش اذهان باز در تحکیم انسانیت در جوامع بشری اهتمام ورزد.آموزش هایی که افراد جامعه در فرایند آموزش رسمی از دبستان تا دانشگاه طی می کنند غالبا با تخصص هایی که در فعالیت شغلی به آن می پردازند متفاوت اند و به ناچار در موقعیت های فنی خود قرار نمی گیرند.این امر با اصل توسعه انسانی و موفقیت افراد مغایرت دارد.در صورتی که اشتغال افراد جامعه با زمینه فراگیری هایشان مرتبط باشد جامعه به سمت توسعه و بهره وری حرکت خواهد کرد و فرد از نظر شخصی نیزدر زندگی مادی و معنوی اش رشد می یابد و به موفقیت می رسد. آموزش رسمی و عمومی بخش مهمی از زندگی هر انسان را تشکیل می دهد، به عنوان نهاد اجتماعی اثرگذار نقش بسزایی در این فرایند خواهد داشت . شناسایی استعدادها و ایجاد شرایط لازم برای شکوفایی آنها درزمینه های مختلف و رشد موزون و متعادل انسان در جنبه های عقلانی ، عاطفی ،اجتماعی و جسمانی از مسئولیت های سنگینی است که آموزش و پرورش باید آن را انجام دهد.

کلیدواژه ها:

تعلیم ، آموزش ، جوانان