بررسی اثر بخشی آموزش مهارتهای اجتماعی بر افزایش خود کارآمدی دانش آموزان

آموزش روابط اجتماعی در مدرسه باعث احساس کفایت و رشد شناختی و هیجانی خودکارآمدی دانش آموزان و به الطبع معلمان میگردد به نظر میرسد آموزش مهارتهای اجتماعی در ایجاد و افزایش توانمندیهایی مانند تصمیم گیری، ایجاد رفتار مناسب و درست موثر هستند برخورداری از مهارتهای اجتماعی و ارتباطات ،ثمر بخش برای داشتن عملکرد موفق در زندگی ضروری است مهارتهای اجتماعی از فرهنگ و گروههای اجتماعی که فرد در ارتباط با آنها قرار دارد، تاثیر پذیرفته و میزان برخورداری از این مهارتها در سلامت رفتاری و اجتماعی افراد نقش بسزایی را ایفا مینماید. تعلیم وتربیت، اگربه دنبال پرورش انسانهای رشد یافته و خودکارآمد باشد که هست ناچار باید مساله رشد اجتماعی را به عنوان یکی از زمینه های فعالیت خود مورد ملاحظه قرار دهد ،بنابراین همراه با رشد در سایر مهارتهای ،تحصیلی پرداختن به جنبه های اجتماعی زندگی و کسب آمادگیهای لازم برای برقراری رابطه ای سالم با دیگران یکی از چالشهای فراروی کودکان در حال پرورش و نیز به طریق اولی از وظایف دست اندرکاران تعلیم و تربیت است لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای اجتماعی بر افزایش خود کارآمدی دانش آموزان انجام گرفت. این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش توصیفی از نوع همبستگی میباشد جامعه مورد مطالعه پژوهش را دانش آموزان شهر سنندج تشکیل داد ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی مورگان و جنگینز (۱۹۹) بود که پایایی آن از طریق روش کودر ریچاردسون محاسبه شد که در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب ۰٫۷۳ و ۰٫۷۸ بود و روایی آن از طریق نظرخواهی از تایید شد جهت تجزیه و تحلیل دادهها از آزمونهای آماری کولموگرف اسمیرونوف، همبستگی پیرسون، آزمون t همبسته استفاده گردید. نتایج نشان داد نمره میزان خودکارآمدی دانش آموزان در پیش آزمون ۶۰٫ ۵۲ بود که در پس آزمون به ۶۰٫۳۰ افزایش یافته است و این افزایش از نظر آماری نیز معنادار میباشد (۰٫۰۰۵=p). در واقع بین دانش- آموزانی که مهارتهای اجتماعی را آموزش دیده اند با دانش آموزانی که این آموزش را ندیده اند در میزان خودکارآمدی آنها تفاوت معناداری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

اثر بخشی ، آموزش مهارت ، اجتماعی خودکارآمدی ، دانش آموزان.