واکاوی وتحلیل نگاه نابرابر والدین به فرزندان در خانواده

بسیار تاکید شده است که والدین در توجه به همه فرزندان، عدالت را رعایت کنند. به نظر میرسد عدم توجه لازم وبرابر به برخیفرزندان میتواند تبعات روحی جبرانناپذیری برای آنان در پی داشته باشد. هدف این مقاله، تحلیل تجربه فرزندانی است که از نگاه نابرابر به خود توسط والدین، ناخرسند بودهاند. این تحقیق با بکارگیری روش کیفی-پدیدارشناسی؛ و با مصاحبه با ۹ نفر از فرزندانی که به نظر میرسید از نگاه نابرابر والدین به خود، ناراضیاند؛ از طریق نمونهگیری هدفمند تا نیل به اشباع نظری انجام شد. آنچه در جریان تحلیل به دست آمد، با استعانت از روش هفت مرحله ای کوالایزی بود. مقوله اصلیای که از تحلیل داده ها استخراج گردید »خودخوارانگاری« بود. در ابتدا سعی شد نگاه نابرابر به فرزندان از جانب والدین تو سط مصاحبه شوندگان واکاوی شود. حا صل این امر، موارد » سردی در احوال پرسی در مقابل روابط صمیمی«، »بیتوجهی به سوالات فرزندان در مقابل پا سخگوئی همراه با ت شویق«، »عدم اجازه جهت خروج از خانه در مقابل رسیدگی منطقی به این قضیه«، »ندانستن نام فرزندان در مقابل اهمیت دادن به موارد نام و مشخصات آنها«، »با غضب نگاه کردن در مقابل مهربان بودن« بود. در طرف دیگر، حاصل استخراج این موارد در تجربه »خودخوارانگاری« فرزندان، »احساس جذاب نبودن«، »احساس بی هنر بودن«، »احساس مفید نبودن«، »احساس سربار بودن« و »احساس بی کس بودن« بود. یافته کلی مقاله این بود که نوع رفتار والدین ن سبت به فرزندان، شکلگیری طیفی از اح سا سات متنوع و عموما منفی را در پی دارد. ر سیدن جامعه به یک خودآگاهی در زمینه نقش نوع رفتارها در بروز اح سا سات و تجارب خاص در افراد؛ و دوم تصمیم به تلاش در جهت رفع اعمال نادرستی که منجر به بروز این تجارب و ادراکات منفی می شوند راهکارهای مقابله با این گونه رفتارها پیشبینی شد.

کلیدواژه ها:

نگاه نابرابر ، خودخوارانگاری ، فرزندان ، والدین ، خانواده.