بررسی تاثیر آموزش مجازی بر کمرویی و جامعه پذیری دانش آموزان مقطع ابتدایی

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش مجازی بر کمرویی و جامعه پذیری دانش آموزان مقطع ابتدایی صورت گرفته است . روش پژوهش کمی ، با توجه به هدف از نوع مطالعات کاربردی و از لحاظ شیوه جمع آوری دادهها و تحلیل آنها؛ روش مورد استفاده روش توصیفی و از نوع همبستگی است . جامعه آماری کلیه دانش آموزان مقطع ابتدایی شهر حاجی آباد در سال تحصیلی ۱۴۰۲ - ۱۴۰۱ بودند. برای انتخاب نمونه از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای استفاده شد که با استفاده از این روش یک مدرسه ابتدایی پسرانه و یک مدرسه ابتدایی دخترانه از بین تمامی مدارس شهر حاجی آباد انتخاب شده و به دلیل عدم توانایی دانش آموزان پایه اول تا چهارم در پاسخ به سوالات، نمونه ی آماری شامل دانش آموزان پایه ی پنجم و ششم به تعداد ۶۱ دانش آموز تعیین شد. پرسشنامه های مورد استفاده شامل پرسشنامه های آموزش مجازی کیم و همکاران(۲۰۰۵)، کمرویی چیک و بریگز( ۱۹۹۰ ) و جامعه پذیری رالف کنز(۱۹۹۸) بودند که به صورت مجازی در اختیار دانش آموزان قرار گرفت و ۳۵نفر از آنها به سوالات پاسخ دادند. دادهها با استفاده از تحلیل واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان داد که آموزش مجازی با کمرویی رابطه مثبت و معنادار دارد اما با جامعه -پذیری رابطه مثبت و معناداری ندارد. بنابراین آموزش مجازی و عدم حضور در مدارس و ارتباط چهره به چهره، سبب افزایش کمرویی و کاهش جامعه پذیری می شود.

کلیدواژه ها:

آموزش مجازی ، کمرویی ، جامعه پذیری ، مقطع ابتدایی