نقش مشارکت کودکان در طراحی شهری و ایجاد محیط های مناسب کودکان و ویژگی های شهر دوستدار کودک

امروزه با وجود پیشرفت و توسعه شهرها، فضاهای شهری فاقد محیطی مطلوب و مناسب برای زندگی کودکان می باشند. این فضاها بخشی عمده از زمان و محیط زندگی روزمره ساکنان از جمله کودکان را به خود اختصاص می دهند. از مهم ترین مشخصه های یک فضای شهری مطلوب، ورای نقش کالبدی آن، توانایی ایجاد زمینه های حضور فعال و نیز شکل گیری تعاملات اجتماعی میان شهروندان با شرایط سنی و اجتماعی متفاوت است و امروزه این موضوع به عنوان یکی از نشانه های توسعه یافتگی شهری به حساب می آید. در این میان کودکان به عنوان آسیب پذیرترین قشر جامعه که مسئول انتقال فرهنگ و هویت جامعه هستند و در مقایسه با سایر گروه های سنی، بیشترین تاثیرپذیری را از فضای اطراف خود دارند، نیازمند تطبیق شرایط اجتماعی و طراحی فضاهای شهری با نیازها و ویژگی های خود می باشند. ارتقاءکیفیت فضاهای شهری و طراحی صحیح آن ها می تواند در سلامت و رشد قوای جسمی، پرورش خلاقیت و نیز تشویق تعاملات اجتماعی در کودکان موثر باشد. برنامه ریزی شهری زمانی که خواسته ها و نیازهای تمام شهروندان با توجه به اقتضای سنی را مورد توجه قرار دهد می تواند شهری آرمانی و مطلوب را به وجود آورد. کودکان، شهروندان یک شهرند و دارای حق و توانایی برای بهبود زندگی خود و کیفیت محیطی جامعهای که در آن بزرگ میشوند، هستند. آنها حق دارند در یک محیط سالم زندگی کنند، جایی که باید آزاد باشند و با خیال راحت حرکت کنند. جایی که برخورد اجتماعی و فرهنگی تشویق کنندهباشد. گاهی ما فراموش میکنیم که این حقوق اساسی مربوط به همه ماست، بزرگسالان و کودکان. شهری برای بچهها شهری برای همه است. هدف این پژوهش، بررسی نقش مشارکت کودکان در طراحی شهری و ایجاد محیط های مناسب کودکان و ویژگی های شهر دوستدار کودک است که مهم ترین ویژگی آن امنیت، دسترسی مناسب، ارزش دهی به کودکان، طراحی محیط های فرهنگی برای کودکان، حمل و نقل عمومی مناسب می باشد. روش تحقیق، بصورت کیفی می باشد و این مقاله با رویکرد توصیفی تحلیلی و گردآوری اطلاعات در بستر مطالعات اسنادی است.

کلیدواژه ها:

طراحی شهری ، فضاهای دوستدار کودک ، برنامه ریزی شهری ، کودکان ، شهر کودکان ، شهر دوستدار کودک