تغییرات اقلیمی ، رویکرد قیاسی به تاب آوری شهری - روستایی (مطالعه موردی شهرستان نیمروز)

با گذشت زمان، سیستم های شهری - روستایی به عنوان یک سیستم اجتماعی -اکولوژیکی پویا و پیچیده بر اساس تفکر تاب آوری و نظریه گذار تعریف شدند و مفاهیم انطباق و تحول برای ایجاد چارچوبی جهت هماهنگ کردن »تاب آوری « با »پایداری « به کار گرفته شد. دولتها استراتژی های بسیاری برای کاهش خطرات ناشی از تغییرات آب و هوایی ایجاد می کنند. مهم ترین این راهبردها که معمولا مورد غفلت قرار می گیرد، شناخت شاخص های تابآوری در برابر این تاثیرات و بهبود استراتژی مناسب برای هر یک از آنهاست . هدف از این پژوهش بررسی تغییر جوامع شهری و روستایی با توجه به تاب آوری در شرایط شدید تغییرات اقلیمی است . پژوهش حاضر به صورت کاربردی و به روش توصیفی - تحلیلی در مقطع زمانی سال ۱۴۰۱ جامعه شهری و روستایی شهرستان نیمروز از توابع استان سیستان و بلوچستان را مورد مطالعه قرار می دهد. در این مطالعه ، ابتدا شاخص های تاب آوری از طریق مرور مبانی نظری استخراج و سپس تحلیل مولفه ها با استفاده از روش قیاسی برای ایجاد یک سیستم ارزیابی شامل شاخص های »تاب آوری بوم شناسانه سبز«، »تاب آوری ساختار سنی جامعه «، »تاب آوری دانش بومی محلی « ، »تاب آوری زیرساختی « و »تاب آوری اقتصادی «انجام شد. تجزیه و تحلیل شاخص های بومی محلی نشان داد که برخی از توانایی های تاب آوری در شهر یا روستا متمرکز است . نتایج نشان داد که مناطق شهری توانایی های بیشتری در برابر تابآوری زیرساخت ها (ضریب ۳۳۹.۱)، تاب آوری ساختار سنی جامعه (۶۹۴.۰) و تابآوری بوم شناسانه (۳.۰) دارند . تاب آوری اقتصادی (۳۹۸/۰-) و تاب آوری دانش بومی محلی (۴۲۲/۰-). نشان می دهد که مناطق شهری بیشتر به تاب آوری ساختار اقتصادی -اجتماعی متکی هستند، در حالی که مناطق روستایی بیشتر به دانش و خودکفایی اقتصادی خود وابسته هستند.

کلیدواژه ها:

تغییرات اقلیمی ، تاب آوری ، شهرستان نیمروز ، تفاوت های شهری و روستایی