اثربخشی آموزش تاب آوری در رضایت زناشویی زوجین ناسازگار

رضایت زناشویی یک ارزیابی کلی از وضعیت رابطه زناشویی یا رابطه عاشقانه کنونی فرد است. هدف از تحقیق حاضر تعیین اثربخشی آموزش تاب آوری در رضایت زناشویی زوجین ناسازگار بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را تمامی زوجینی تشکیل دادند که در سه ماهه نخست سال ۱۴۰۲جهت حل مشکلات زناشویی به مرکز مشاوره آفتاب شهر تهران مراجعه کرده بودند، تعداد ۳۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دوگروه آزمایش وگواه(هر گذوه ۱۵ نفر)قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل فرم کوتاه پرسشنامه رضایت زناشویی اینریچ فاورز و السون (۱۹۹۳)بود. جلسات آموزش تاب آوری که برگرفته از پروتکل آموزش تاب آوری حسین ثابت (۱۳۹۱) بود توسط محقق به مدت ۴ هفته و هر هفته یک جلسه یک ساعته انجام شد. این در حالی بود که افراد گروه گواه، مداخله درمانی مذکور را دریافت نکردند. جهت تحلیل داده ها در بخش آمار توصیفی از میانگین و انحراف معیار و در بخش آمار استنباطی پس از بررسی و رعایت مفروضات اماری از نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ و آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد آموزش تاب آوری موجب بهبود رضایت زناشویی زوجین ناسازگار شده است(۰۱/۰>P). این نتایج می تواند پشتوانه ای برای بکارگیری روش آموزش تاب آوری در جهت افزایش رضایت زناشویی زوجین ناسازگار شود، تا بدین وسیله مانع فروپاشی بنیان خانواده شود.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، رضایت زناشویی ، زوجین ناسازگار.