مدل ساختاری پیش بینی تعهد زناشویی بر اساس جهت گیری مذهبی بیرونی با واسطه گری رضایت جنسی و خودکنترلی

زمینه و هدف: تعهد زناشویی به عنوان یک فرآیند شناختی تعریف می­شود که منعکس کننده تصمیماتی است که افراد در مورد شریک زندگی خود می­گیرند. پژوهش حاضر با هدف  پیش بینی تعهد زناشویی بر اساس جهت گیری مذهبی بیرونی  با واسطه گری رضایت جنسی و خودکنترلی انجام شد. روش پژوهش: روش پژوهش همبستگی و از نوع معادلات ساختاری بود. جامعه آماری کلیه زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره و خانه های سلامت شهر تهران در سال ۱۳۹۹-۱۴۰۰ می باشد و ۳۸۰ نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه تعهد زناشویی آدامز و جونز (۱۹۹۷)، پرسشنامه جهت گیری مذهبی آلپورت(۱۹۵۰)، پرسشنامه رضایت جنسی لارسون و همکاران (۱۹۹۸) و پرسشنامه خودکنترلی تانجی و همکاران (۲۰۰۴) بود. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات نیز از الگویابی معادلات ساختاری با کاربرد نرم افزار AMOS ۲۴ و SPSS ۲۴ استفاده شد. یافته ­ها: نتایج نشان داد اثر مستقیم جهت گیری مذهبی بیرونی  بر رضایت جنسی (۳۱/۰=β)، خودکنترلی(۴۰/۰=β) و تعهد زناشویی (۲۸/۰=β) معنادار می باشد. اثر مستقیم رضایت جنسی بر تعهد زناشویی (۱۷/۰=β) و خودکنترلی بر تعهد زناشویی (۶۴/۰=β) نیز مثبت و معنادار است.  در این میان خودکنترلی در ارتباط بین باورهای ارتباطی و تعهد زناشویی نقش میانجی را می­تواند ایفای کند (۰۰۱/۰≥P). نتیجه­ گیری: ازدواج پایدار زمانی است که شریک زندگی از یک رابطه سالم برخوردار باشد. جایی که شریک زندگی منبع حمایت عاطفی، دوستی، رضایت جنسی و حمایت مالی برای یکدیگر است که می تواند تعهدات زوج ها را افزایش و حفظ کند.

کلیدواژه ها:

Internal religious orientation ، marital commitment ، sexual satisfaction ، self-control ، جهت گیری مذهبی بیرونی ، تعهد زناشویی ، رضایت جنسی ، خودکنترلی