ارزیابی عملکرد پیاده راه و نقش پذیری آن در جهت جنبش پیاده گستری و آسایش حرکت پیاده در برنامه ریزی شهری (نمونه موردی منطقه ۲ تهران)

چکیده     با گسترش شهرها، به تدریج اولویت دادن به نقش عابر پیاده و فضاهای پیاده محور در شهرها و فضاهای شهری کمرنگ شده و از کیفیت فضاهای باز شهری و پیاده راه ها کاسته شده است. پیاده راه ها عرصه هایی هستند که می توانند به عنوان بستر و خاستگاه، نقش محوری در ارتقای سطح تماس ها، ارتباطات و تعاملات اجتماعی بین شهروندان ایفا کنند. از این رو در بین برنامه ریزان، طراحان شهری و نیز شهروندان پیاده راه از اهمیت خاصی برخوردار می باشد. چراکه احداث مسیر ویژه پیاده علاوه بر اینکه در تجدید حیات مراکز شهری نقشی موثر ایفاء می کند، با فراهم آوردن تعاملات اجتماعی به شهروندان اجازه می دهد در محیطی آرام و بدون خطر حواس خود را کاملا معطوف انتخاب، خرید، خط بصر و یا پیاده روی با آرامش کنند. در نظام شهری ایران نیز با توجه به اینکه قسمتی از سفرهای درون شهری به صورت پیاده انجام میگیرد و اکثر شهرها در بطن شبکه های شهری امکانات مناسبی برای ایجاد پیاده راه در خود دارند که متاسفانه به این موضوع توجه چندانی نمی کنند و باعث گردیده که برنامه ریزی و طراحی شهری در ایران روز به روز از مقیاس ها و نیازهای انسان پیاده دور شده و در نتیجه از ارزش ها و جاذبه های اجتماعی و فرهنگی فضاهای شهری کاسته شود. مسئله اصلی در این پژوهش توجه به سنجش و ارزیابی عملکرد پیاده راه های موجود محور صادقیه و فرحزاد می باشد که با توجه به جنبش پیاده سازی نسبت به شاخص های ۵گانه، ویژگی های کمی و کیفی پیاده راه ها مورد بررسی قرار می­گیرند. تا بتوانیم باتوجه به معیارهای کمی و کیفی ویژگی های پیاده راه، مناسبترین پیاده راه را انتخاب کنیم.نتایج این تحقیق حاکی از آن است که با توجه به امتیاز شاخص ها و تحلیل ضریب همبستگی پیرسون و سطح معناداری آن، پیاده راه محور صادقیه دارای بالاترین شاخص های ۵ گانه پیاده راه بوده و بالاترین سطح معناداری نسبت به ویژگی های یک پیاده راه مناسب را به خود اختصاص داده است

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: پیاده راه ، اصلاح ، فرهنگ پیاده روی ، آسایش ، منطقه ۲شهر تهران