بررسی انواع قراردادهای سرمایه گذاری در بخش انرژی

با توجه به مباحثی که در این پژوهش ارایه شده است این نتیجه حاصل می شود که هیچ یک از انواع قراردادهای نفتی به خودی خود خوب یا بد نیست. نوع قراداد تنها چهارچوبی است برای تقسیم منافع اینکه چه نوع قراردادی تحت چه شرایطی بتواند منافع طرفیت قرارداد را تامین کند به عوامل متعددی بستگی دارد که از جمله آنها قوانین داخلی کشور و مناسبات سیاسی در عرصه بین المللی است. در یک تقسیم بندی با در نظر گرفتن نحوه پرداخت سرمایه گذار در مقام ایفای تعهد، قراردادها به دو بخش قراردادهای نقدی و غیرنقدی تقسیم می شوند قراردادهای نقدی برای تامین هزینه های مالی پروژه ها از روش های مختلفی استفاده می شود. در تامین مالی پروژه های کوچک از منابع داخلی و قراردادهای نقدی استفاده می شود. اعتبار این نوع قراردادها معمولا در بودجه سالانه کشور تامین می شود و از منابع مالی آنها از درآمد کل کشور یا از طریق منابع ارزی ناشی از صادرات کالا و خدمات به دست می آید. برای تامین مالی پروژه توسط کارفرما، صورت و ارز مورد نیاز پیش بینی می شود و در اکثر موارد برای خرید کالا و لوازم یدکی، مواد مصرفی عملیات، پروژه ها و طرح های کوچک، پشتیبان، بالادستی و پایین دستی از این منابع استفاده می شود و پرداخت ها معمولا از طریق گشایش اعتبارات اسنادی صورت می گیرد و این اعتبارات اسنادی از تعهد یک بانک مبنی بر پرداخت مبلغی مشخص در زمان معین در برابر اسنادی مشخص ایجاد می شود. از سویی قرارداد های نقدی دارای نقاط قوت متعددی هستند. از جمله این نقاط قوت می توان به وجود منابع مالی کافی در این قراردادها اشاره کرد به طوری که مشکل مالی در انجام طرح وجود نخواهد داشت و با استفاده از منابع داخلی هیچ گونه بدهی به کشورهای دیگر ایجاد نخواهد شد و از سویی مالکیت پروژه ها و طرح ها متعلق به دولت بوده و به کشورهای خارجی واگذار نمی شود. در مقابل این نوع قراردادها نقاط ضعفی نیز دارند. با توجه به اینکه طرح ها و پروژه ها، به سرمایه و ارز قابل توجهی نیاز دارند بنابراین تامین این سرمایه در کشورهای در حال توسعه بسیار مشکل است و در صورت سرمایه گذاری در طرح های سرمایه بر به صورت نقدی، سایر بخش های اقتصادی رشد چندانی نخواهند داشت.

کلیدواژه ها:

سرمایه گذاری ، سرمایه گذاری انرژی ، رشد انرژی