بررسی نقش تاب آوری شهری در مواجهه با تغییرات اقلیمی

یکی از مهمترین چالشهای قرن بیست و یکم، بروز پدیدهای تحت عنوان تغییرات اقلیمی میباشد که در نتیجه افزایش جمعیت، رشد شهرها، تشدید فعالیتهای صنعتی و مصرف بیش از حد انرژیهای تجدیدناپذیر شکل گرفته است. این تغییرات، عواقب جبران ناپذیری نه تنها در شهرها بلکه در سطح کره زمین خواهند داشت، از جمله افزایش دما، شکل گیری جزایر گرمایی شهری، تغییر الگوی آب وهوایی و تشدید رویدادهای مربوط به آن. در سالهای اخیر در جهت حل این چالش، راهکارهای متعددی در دستور کار بسیاری از کشورها قرار گرفته است. یکی از رویکردهای مربوطه، تاب آوری شهری میباشد. از آنجا که تابآوری اقلیمی موضوع نسبتا جدیدی در ادبیات شهرسازی ایران محسوب میشود، هدف تحقیق حاضر بررسی و شناسایی نقش این رویکرددر پاسخ به تغییرات اقلیمی میباشد. بر این اساس، روش این تحقیق، از نوع کاربردی بوده و با رویکردیتوصیفی و تحلیلی به دنبال پاسخ به این پرسش است که کدام یک از ابعاد و عوامل تاب آوری شهری با تغییرات اقلیمی در ارتباط هستند و میتوانند در مواجهه با آن، عملکردی مثبت داشته باشند. نتایج بیانگر آن است که شاخصها و عوامل تاب آورانه در مقابله با تغییرات اقلیمی عمدتا ماهیت انطباقی داشته و بر حسب نوع چالش اقلیمی، مکان و ویژگیهای شهرها، متغیر هستند. با اینحال، شاخصها در پنج بعد زیست محیطی، اجتماعی،اقتصادی، کالبدی و نهادی (سازمانی) مطرح هستند.

کلیدواژه ها:

اقلیم ، تغییرات اقلیمی ، تاب آوری شهری ، تاب آوری اقلیمی