اخلاق حرفه ای نظامیان در عهد عتیق و نقد آن بر اساس قرآن و نهج البلاغه

اخلاق یهودی یکی از قدیمی ترین سنت های اخلاق دینی است که تاثیر زیادی بر مکاتب اخلاقی بعد از خود داشته و از همین رو توجه پژوهش گران این حوزه را به خود جلب کرده است. بااین حال، خاستگاه اولیه و اصلی اخلاق یهودیت، یعنی عهد عتیق، با بی مهری و بی توجهی محققان و اندیشمندان مواجه شده و درباره این موضوع کم ترین آثار علمی پدید آمده است. در این میان اخلاق حرفه ای نظامیان در این دوران نیز از این قاعده مستثنا نیست. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اخلاق حرفه ای نظامیان در عهد عتیق و نقد آن بر اساس قرآن و نهج البلاغه می باشد. یافته های این پژوهش نشان می دهد؛ پیامبران (علیهم السلام) همگی، مروج توحید و منجی بشریت بوده اند؛ ولی پیروان ادیان، با گذشت زمان و در اثر دوری از رهبری اولیای خدا، به تدریج انحرافاتی را پذیرا شده و سعی کرده اند از طریق قهر غلبه و جنگ ادیان و پیروان مذاهب دیگر را نابود سازند و دین و عقیده خود را در گیتی گسترش دهند. پس از حضرت موسی (ع) پیروان وی سعی نمودند برای برتری طلبی ها، شکنجه ها و فتنه انگیزی های خود مجوزی از کتاب الهی بیابند، ازاین رو دست به تحریف کتاب آسمانی زدند و تورات را مطابق خواهش های نفسانی خویش بازنویسی کردند؛ در این میان، پیروان دین مبین اسلام، مفتخرند که کتاب آسمانی ایشان همان کتابی است که خداوند متعال بر پیامبر خویش نازل کرده و از هر نوع دستبرد و تحریف مصون مانده است؛ کارکردهای ویژه قرآن و نهج البلاغه برای پرورش نظامیان و جنگجویان است. جهاد در رویکرد قرآنی دارای آثار «معنوی و مادی، فردی و اجتماعی، دنیوی و اخروی، انسانی و جهانی» فراتر از تصور انسان است. در فرهنگ قرآنی جنگ و نظامی گری، تکیه اصلی مجاهدان بر کارکرد سرمایه های معنوی و توکل به خداوند است.

کلیدواژه ها:

اخلاق نظامی ، عهد عتیق ، قرآن ، نهج البلاغه.