تحلیل فضایی کیفیت محیطی بافت های فرسوده شهری (مطالعه موردی: منطقه ۱۱ شهرداری تهران)

کیفیت محیط شهری، عبارت از وضعیت اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و کالبدی- فضایی محیط شهری که نشان­دهنده میزان رضایت یا عدم رضایت شهروندان از محیط شهری است؛ بنابراین، کیفیت محیط باید در ارتباط با خواسته­های انسان از لحاظ ذهنی و عینی با توجه به پیشرفت­های فناوری و استانداردها در طول زمان تغییر و تحول یابد. این پژوهش با هدف تحلیل فضایی کیفیت محیطی و ارتقای شاخص­های کیفیت محیطی در بافت­های فرسوده محلات ۱۹ گانه منطقه ۱۱ شهرداری تهران است. روش پژوهش، توصیفی– تحلیلی با بهره­گیری از نرم ­افزار­های ArcGIS، Excel و مدل Topsis است. داده­ها و اطلاعات جمع­آوری شده درباره ۲۷ شاخص در ابعاد کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی می­باشد. یافته­های پژوهش مشخص می­سازد با سطح بندی محلات بر اساس تکنیک تاپسیس، محلات عباسی، انبار، راه­­آهن، پارک رازی، هلال احمر و خرمشهر به عنوان محلات دارای کیفیت محیطی نامطلوب و محلات اسکندری و جمهوری جزو محلات مطلوب شناخته شدند. با تحلیل ابعاد و شاخص های تحقیق (محلات منطقه ۱۱) به­لحاظ کالبدی بدترین وضعیت و به­لحاظ فرهنگی و اجتماعی بهترین وضعیت را در سطح منطقه به خود اختصاص داده اند.

کلیدواژه ها:

کیفیت محیطی ، بافت های فرسوده ، تحلیل فضایی ، منطقه ۱۱ شهرداری تهران ، محلات شهری