اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر تاب آوری مادران کودک کم توان ذهنی

هدف از پژوهش حاضر اثربخشی رواندرمانی مثبت نگر بر تاب آوری مادران کودک کمتوان ذهنی بود. روش پژوهش حاضر در زمره تحقیقات نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری در این پژوهش کلیه مادران دارای فرزند کمتوان ذهنی در مرکز توانبخشی ساعی نور شهرستان ساوه در سال ۱۴۰۱ بودند که از بین آنان تعداد ۲۴ نفر ۱۲ نفر در گروه کنترل و ۱۲ در گروه آزمایش از طریق روش نمونه گیری غیرتصادفی انتخاب شدند. جهت سنجش اندازه گیری متغیرهای پژوهش از پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کوواریانس چند متغیره (مانکوا) و مفروضه های آن با استفاده از نرم افزار SPSS۲۶ انجام گردید. نتایج آزمون نشان داد روان درمانی مثبتنگر بر تاب آوری مادران کودک کمتوان ذهنی با احتمال ۹۹ درصد اثربخش بود. بنابراین روان درمانی مثبتنگر میتواند به عنوان یک مداخله موثر در مادران کودک کمتوان ذهنی مورد توجه قرار داده شود.

کلیدواژه ها:

روان درمانی مثبت نگر ، تاب آوری ، مادران کودک کمتوان ذهنی