بررسی رابطه بین یادگیری مبتنی بر کار با نگاهی به دانش و سابقه و تاثیر آن رفتار نوآورانه کارکنان

یادگیری مبتنی بر کار یعنی فرایندی که طی آن محتوای آموزش در عمل بکارگیری شود. این شیوه یکی از بهترین راههای حفظ دانش و مهارت است که منجر به افزایش عمق یادگیری، نگهداری و یادآوری بهتر مطالبمی شود عصر حاضر، عصر تحولات و تغییرات شگرف در فناوریهاست . عصری که ساختار فکری آن آکنده از عمق بخشیدن به اطلاعات و توجه به مشارکت نیروی انسانی خلاق و دانش گرا به جای نیروی انسانی عملکردی است . ازاین رو، مدیریت هوشیار بر آن است تا هرچه بیشتر و بهتر درجهت استفاده از ابزاری به نام دانش برای رویارویی و مقابله با عوامل عدم اطمینان، حفظ موقعیت و ایجاد خلاقیت و نوآوری جهت گسترش عرصه رقابتی خود برآید، این امر مستلزم این است که سازمان با ارج نهادن به مدیریت دانش و متقابلا مدیریت خلاقیت و نوآوری، آن را به عنوان یک نیاز استراتژیک و ضروری جهت پیشگامی در عرصه رقابت پذیری، در زمره برنامه های اولویت دارخود قرار دهد. مدیریت نوآوری در واقع فرایندی است که از طریق ترکیب و یکپارچگی اجزای مختلف دانش به پدیدآوردن بدیهیات می پردازد. در این راستا به کارگیری دانش ضمنی به عنوان محرکی اساسی در موفقیت فرایند نوآوری، تاثیر قابل ملاحظه ای در کارایی شرکت ها خواهد داشت . این مقاله با روشی توصیفی -تحلیلی به بررسی رابطه بین یادگیری مبتنی بر کار با نگاهی به دانش و سابقه و تاثیر آن رفتار نوآورانه کارکنان می پردازد.

کلیدواژه ها:

یادگیری ، یادگیری مبتنی بر کار ، دانش ، نوآوری کارکنان