واکاوی مبانی فقهی حقوقی عدم مشروعیت نکاح معاطاتی با تاکید بر فقه امامیه

نکاح معاطاتی تعابیر مختلفی دارد، اما سادهترین مفهوم این است که زن و مرد هنگام انعقاد عقد نکاح هیچ سخنی (لفظی ) نگویند. نظر مشهور فقهای شیعه و قانون گذار ایران این است که برای انعقاد عقد نکاح زن و مرد بایستی ایجاب و قبول نمودن عقد را به صورت لفظی به کار ببرند، در غیر این صورت عقد نکاح باطل می باشد. این گروه بر صحت این موضوع ادعای اجماع نمودهاند. ولی عدهای در مقابل ، نظر آنان را نمی پذیرند و برای صحت نکاح معاطاتی ، دلایلی نظیر عام بودن آیات قرآن کریم که مربوط به عقود و روایاتی از امامان می باشد، استناد می کنند. هدف پژوهش ، واکاوی مبانی فقهی حقوقی عدم مشروعیت نکاح معاطاتی با تاکید بر فقه امامیه می باشد. روش پژوهش توصیفی -تحلیلی است و برای گردآوری منابع از روش کتابخانه ای استفاده شده است . پژوهش انجام شده نشان داد که ، از نظر فقهای مشهور شیعه ، ارادهی عقد نکاح بایستی با لفظی که در بیان قصد صریح است بیان شود، زیرا عقد نکاح، عقدی با اهمیت است که تعهدات فراوانی را برای طرفین به وجود می آورد و آنان بایستی به صورت صریح ، ارادهی خود را مبتنی بر تشکیل خانواده قانونی ، با استفاده لفظ صریح بیان نمایند تا آثار نکاح بر آن محسوب شود. همچنین قانون مدنی ماده ۱۰۶۲ نیز به تبعیت از فقهای امامیه ، لفظی بودن ایجاب و قبول را پذیرفته است . بنابراین نکاح معاطاتی از منظر حقوقی و فقه امامیه مشروعیت ندارد.

کلیدواژه ها:

نکاح ، معاطات ، نکاح معاطاتی ، ایجاب ، قبول لفظی