بررسی تحلیلی و توصیفی آراء نقدی «عبدالرحمن شکری»

پس از حمله ناپلئون به مصر و به دنبال آن تاثیرات متعددی که در حوزه سیاسی و اجتماعی بر سرزمین های عربی و بویژه مصر داشت، جلوه های تازه ای در حوزه ادبیات ظهور کرد. در پی ارسال هیئت های مختلف به کشورهای اروپایی و مطالعه آثار نقدی و ادبی ادبایی چون گوته و وردزورث و بایرون، نگاه تازه ای به نقد ادبی در میان ادبای نوگرای عرب چون عبدالرحمن شکری رواج یافت. شکری سه سال را در انگلستان به بررسی شعر و نقد اروپایی پرداخت و آشنایی اش با کتاب الذخیره الادبیه به بارور شدن ذخیره نقدی و تغییر دیدگاه نقدی سنتی اش کمک زیادی کرد. او را از طلایه داران نقد ادبی می دانند ولی آنگونه که سزاوارش است هنر نقادی اش به تصویر کشیده نشده است. او از نخستین کسانی بود که به وحدت بنیان در شعر و تصرف در قافیه دعوت کرد. وی به وحدت ساختاری شعر فرا خواند و نظرات ارزشمندی در مورد زبان شعر داد و در استفاده از زبان روزمره در شعر نظراتی را ارائه داشت. شکری به عنوان ناقد معاصر و با ذوق و شاعر دارای فرهنگ وسیع به بررسی شعرای قدیم عرب پرداخت. او شاعری درون اندیش است و این ویژگی را به عنوان راهی برای تامل در ذات و فرو رفتن در عمق نفس بشری در پیش گرفته بود. در این جستار در پی آنیم گوشه ای از توانمندی های نقدی شکری را به روش تحلیلی توصیفی به نمایش بگذاریم و جایگاه او در نقد جدید نشان دهیم.

کلیدواژه ها:

نقد ادبی ، شعرمعاصر عربی ، عبدالرحمن شکری ، مدرسه دیوان