بررسی تطبیقی جایگاه طبیعت در اشعار «منوچهری دامغانی» و «ابن رومی»
محل انتشار: پژوهشنامه نقد ادب عربی، دوره: 2، شماره: 2
سال انتشار: 1391
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 77
فایل این مقاله در 26 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_SCJ-2-2_002
تاریخ نمایه سازی: 12 شهریور 1402
چکیده مقاله:
طبیعت همواره عنصر اصلی و جدایی ناپذیر و خاستگاه دیرینه در مجال شعر و ادب بوده و نقش بسزایی در تحریک عواطف انسانی داشته است. به همین خاطر، بسیار مورد عنایت شاعران و ادیبان واقع شده است و بسیار اندک است که شعری زیبا جلوه نماید و بهره ای چندان از طبیعت نداشته باشد. با تحلیل و دقت نظر در دیوان این دو شاعر جلیل القدر، وجوه مشترک و متفاوت بسیاری در زمینه وصف طبیعت دیده می شود. این مقاله بر آن است که طبیعت توصیف شده در اشعار این دو شاعر را تبیین و تحلیل کند؛ همچنانکه سعی در تبیین موفقیت این دو شاعر پر آوازه، با الهام از طبیعت دارد. «منوچهری دامغانی» از جمله مشاهیر شعرای فارسی زبان، در توصیف و نقاشی طبیعت، شاعری چیره دست می باشد که طبیعت را رساتر و محسوس تر از آن نقاشی می کند. در سیر قافله شعر وادبیات عربی به شاعری نام آشنا، «ابن رومی» بر می-خوریم که طبیعت را روح و طراوت تازه ای بخشید که گویا این طبیعت مجسم در اشعار وی، با خواننده، سر درون می گوید. با خواندن اشعار منوچهری، همواره طرب و نشاط خاص روح وی، به خواننده منتقل می شود. اما ابن رومی به خاطر مصیبت های بسیاری که با آن مواجه بوده، اشعار حاوی یاس و تشاوم خاص را به خواننده منتقل می کند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
عبدالعلی فیض الله زاده
استادیار زبان و ادبیات عربی دانشگاه شهید بهشتی
ابو الفضل رضایی
استادیار زبان و ادبیات عربی دانشگاه شهید بهشتی
شیرزاد زندکریمی
دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه شهید بهشتی