محدودیتهای سکولاریسم

پرسشی بی پروا: آیا ممکن است آرمان مردم گرایانه سکولاریسم، اعتقادی به ظاهر بدیهی باشد که کثرت گرایی آزاداندیشانه دموکراسی را آن گونه که اکنون تجربهاش می کنیم، تهدید کند؟ پاسخی احتمالی: این شک به سکولاریسم را به یاری این واقعیت می توان توجیه کرد که اغلب سکولاریستها، سکولاریسم را بدون تفکر تقدیس می کنند. شعار «بی سکولاریسم، دموکراسی ناممکن» از نظرشان شعاری مقدس است. سکولاریستها گمان میکنند در طول چند نسل گذشته، اوهام دینی به تدریج از میان رفتهاند و این باعث بسی خوشبختی است؛ چرا که جداسازی احساسات دینی از حوزه هایی چون: حقوق، حکومت، سیاست حزبی، و آموزش و پرورش جدایی کلیسا از دولت مردم را از تعصبات نامعقول رها نیده و موجب ارتقای تحمل و بردباری روشنفکرانه می شود، که این خود، جزء تفکیک ناپذیر دموکراسی کثرت گرا است. به علاوه، سکولاریستها می پندارند خلاء ناشی از رخت بربستن خدا از زمین را میتوان با اعتقاد به اینکه جدایی کلیسا از دولت و تحدید باورهای دینی به محیط های خصوصی جایگزینی برای خدایند، پرکرد. جست و جوی نوین برای معنای فردی و رستگاری را میتوان در قالب «دین ناپیدا»ی «بیان خود» و «تحقق خود» ریخت (توماس لوکمن). سکولاریستها میگویند تمایلات دین زدایانه  [secularsing]در واقع به تدریج جزء مسلمات زندگی نوین شده و مردم را قادر میسازد تا بتوانند در هر کجا زندگیای کم تعصبتر و عاقلانهتر را پی ریزی کنند. همچنین، این گرایشهای دین زدایانه، مردم را یاری میدهد تا با دنیای عاری از دینداری سازگار گردند و به آنها اطمینان می دهد که میتوانند در رویارویی با تجربیات زمینی، آزادانه زندگی کنند.