گزارشی از ارزیابی تحلیلی انتقادی نظریه زوال اندیشه سیاسی در اسلام وایران

در حوزه مباحث سیاسی، اجتماعی کشور در دهه اخیر، کمتر کسی است که از رهگذر مطالعه در آثار سیاسی، نامی از دیدگاه «زوال اندیشه سیاسی» نشنیده باشد. خصوصا آن که این دیدگاه، همچنان در حال ادامه ولو به صورت فربه شدن همان پیکره نخستین از جانب صاحب این نظر می باشد. این دیدگاه که در سال ۱۳۷۳ ودر قالب کتاب زوال اندیشه سیاسی در ایران انتشار یافت، جسته وگریخته ومستقیم وغیر مستقیم مورد بررسی ونقد قرار گرفت. برخی با حمله به مدعیات مطرح شده، بر نویسنده آن تاختند وبعض دیگر با «کشف» سازمان این سخن ومبانی این نگاه، آن را ایرانی شده دیدگاه های غریبان در باب زوال وانحطاط وگرته برداری ناتمام از سخنان آنان دانسته وآن را حرف جدیدی ندانسته اند. پاره ای از ناقدین نیز ضمن نقد پیش فرض های نویسنده زوال اندیشه سیاسی با تاکید بر مفروضات وارداتی غربی آن، ضمن استقبال از این بحث، خواهان پرشتاب تر شدن سیر بحث زوال شدند.