مبانی انسان شناختی سیره سیاسی نبوی

در تفکر دینی و فلسفی اسلام بین «هست و نیست»ها و «باید و نباید»ها رابطه مستقیم وجود دارد. هر آنچه وجود دارد، «خیر» است و هر آنچه خیر شد، «بایسته»ای را در پی دارد و هر آنچه وجود ندارد، «خیریتی» نداشته و «بایسته ای» بر آن مترتب نمی شود. بنابراین شکی نیست که ماهیت هر نوع رفتار سیاسی اجتماعی پیامبر ۹ ناشی از نوع نگرشی است که پیامبر ۹ از انسان و ماهیت و هستی او دارد. این مقاله در بیان مبانی نظری انسان شناسانه سیره سیاسی پیامبر ۹ می باشد تا نشان دهد سیره سیاسی پیامبر ۹ به ملاحظه ماهیت و سرشت انسان، به دنبال احیای کرامت ذاتی انسان است و به ملاحظه جایگاه وجودی او که از سوی خداوند به عنوان جانشین خدا در زمین تعیین شده، به دنبال رساندن انسان به کرامت ارزشی و ویژه ای است که خداوند به چنین انسانی افاضه کرده است. سیره سیاسی پیامبر از یک نگرش «ماهیت شناسانه» از انسان که معرف دو بعدی بودن انسان است و نگرش «وجود شناسانه» که معرف جایگاه وجودی انسان نزد خداوند و در عالم هستی است، برخوردار بوده و در تلاش است انسان را با چنین ماهیتی به جایگاه عبودیت خدا و خلیفه اللهی برساند. نکته شایان ذکر این که نوع نگرش انسان شناسانه پیامبر ۹ موجب آن است که سیره سیاسی و حکومتی وی ناظر به دگرگونی دایمی و تحول انسان از نقص به کمال تا حد خلیفه اللهی باشد.

کلیدواژه ها:

خیر ، فطرت ، کرامت ذاتی ، مبانی انسان شناسی ، نبی