اثربخشی مهارتهای برقراری ارتباط موثر به والدین دانش آموزان ابتدایی مبتلا به اوتیسم بر سازش پذیری خانواده شیراز

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش مهارتهای برقراری ارتباط موثر به والدین دانش آموزان ابتدایی مبتلا به اوتیسم برسازش پذیری انجام شد. روش این پژوهش از نوع شبه تجربی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. از میان والدین دانشآموزان ابتدایی مبتلا به اوتیسم ۴ تا ۱۳ ساله مبتلا به اوتیسم از مرکز اوتیسم شیراز در سال تحصیلی ۱۴۰۱ - ۱۴۰۰ ، ۲۴ نفر بر حسبشرایط ورود به پژوهش، انتخاب و به شکل تصادفی ساده در گروه های آزمایش و کنترل جایدهی شدند. پس از انجام پیش آزمون بهکمک پرسشنامه سازش پذیری (اولسون، پرتنر، و لاوی، ۱۹۸۵)، به گروه آزمایش طی ۸ جلسه مهارتهای ارتباط موثر آموزش دادهشد. در پایان، از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد و داده های حاصل با آزمون تحلیل کوواریانس، تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشانداد که آموزش مهارتهای برقراری ارتباط موثر موجب افزایش سازش پذیری خانواده (۰۰۱ / ۰ > p) دانش آموزان ابتدایی مبتلا بهاوتیسم شده است. بنابراین، میتوان نتیجه گرفت که آموزش مهارتهای ارتباط موثر یک برنامه آموزشی کارآمد برای کمک بهخانواده های کودکان مبتلا به اوتیسم است.

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، ارتباط موثر ، سازش پذیری خانواده