نقش سازمان های کارگری و کارفرمایی در بهبود روابط کار

روابط کار از مباحثی است که به ویژه پس از انقلاب صنعتی در نظام اداره جوامع نقش مهمی داشته است.این نقش به خصوص پس از جنگ جهانی با توسعه صنعت و تکنولوژی و ایجاد توسعه خدمات،بسیاری پیچیده تر و متنوع تر شده و در اداره جوامع اهمیت زیادی پیدا کرده است.نظام روابط کار در جهان از گوناگونی بسیار برخوردار است.یافته هایی که از مطالعات تطبیقی نظام های روابط کار به دست آمده اند،حکایت از این دارند که در کشورهای مختلف میزان نفوذ دولتها و سازمانها و دیگر عوامل در نظام روابط کار به طور یکسان عمل نمی کنند.از آنجا که اقتصاد،سیاست، فرهنگ،قوانین و مقررات کشورها با هم متفاوت است به همین علت در نظامهای روابط کار کشورها،تفاوتهای اساسی مشاهده می گردد. چون حقوق کارگران ضایع می شود لذا برای جلوگیری از تضییع ۱ حقوق آنان نیازمند تشکل و تشکیل اتحادیه کارگری برای بیان خواسته های آنان می باشد .پس از پیروزی انقلاب اسلامی، طبق قانون کار جمهوری اسلامی ایران، حق تشکل برای کارگران و کارفرمایان به رسمیت شناخته شده است. تشکلی که در قانون کار برای کارگران مجاز دانسته شده است، انجمن صنفی است. آنچه در این مقاله مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است نقش سازمانهای کارگری و کارفرمایی در بهبود روابط کار می باشد. از این رو نگارنده پس از بررسی مصادیق و مبانی و منابع تحولات، کوشیده است تا حق ها و آزادی های بنیادین شهروندان را در این عرصه مورد تحلیل و بررسی قرار دهد. از این رو به نظر می رسد تحت تاثیر تحولاتی نظیر حکمرانی مطلوب و پیدایش نظام مبتنی بر حاکمیت قانون، کارگران نیز در پرتو آموزه های حقوق بشری توانسته اند از حقوق از دست رفته خود نسبت به سابق به نحو شایسته تری برخوردار شوند. آنچه بیش از هر چیز حائز اهمیت است تاثیرپذیری نظام های حقوق ملی از نظام حقوق بین الملل بشر در عرصه حقوق کار بوده است. روش تحلیل در این پایاننامه به صورت توصیفی تحلیلی می باشد .

کلیدواژه ها:

حقوق کار ، تحول ، نقش سازمانهای کارگری ، کارگر ، بشر.