فرایند های واژه افرینی در زبان فارسی

مطالعه زبان فارسی به دلیل تفاوت های امروز آن میان گفتار و نوشتار، اهمیتی خاص دارد. در بسیاری از زبان ها میان این دو گونه زبانی، تفاوت هایی بهویژه از نظر الگوهای دستوری و واژگان مشاهده می شود که اهمیت و ضرورت مطالعه جداگانه هر یک را دو چندان می کند. بر این اساس، مقاله حاضر به بررسی و تحلیل واژه هایی میپردازد که معمولا در گفتار فارسی زبانان به کار میروند و در نوشتار یاصلا به کار نمی روند، یا به ندرت استفاده می شوند. پژوهش حاضر به روش مروری کتابخانه ای انجام شد. که هدف از آن بررسی فرایند های واژه افرینی در زبان فارسی بود. نتایج پژوهش نشان می دهد که سخنگویان هر زبانی بنا به نیاز بیوقفه خود برای انتقال مفاهیم و بیان اندیشه ها و افکار و خواسته های خویش، واژگان جدیدی می آفرینند و در این فرایند، از توانایی های پیدا و پنهان زبان خود بهره میبرند. برای نمونه، اشتقاقی بودن زبان عربی باعث شده است تا اهل زبان بتوانند واژگان فراوانی با معانی متعدد از یک ریشه برسازند. انگلیسی زبانان هم از ویژگی اشتقاقی، ترکیبی و پیوندی زبان خود برای خلق واژه استفاده میکنند. در زبان فارسی نیز اهل زبان با تکیه بر امکانات و تواناییهای زبان خویش، واژگان جدیدی می آفرینند.

کلیدواژه ها:

واژه آفرینی ، زبان فارسی ، ادبیات