بررسی عوامل موثر بر سازگاری کارکنان نیروی انتظامی در انتقال به مناطق عملیاتی و پیامدهای آن به شیوه پژوهش زمینه ای

انتقال محل خدمت یکی از شیوه های مدیریت منابع انسانی در داخل سازمان ها است. پژوهش حاضر به بازسازی معنایی انتقال کارکنان ناجا به مناطق عملیاتی و پیامدهای آن به شیوه پژوهش زمینه ای می پردازد. میدان پژوهش دربرگیرنده همه کارکنان انتقال یافته ناجا است که در زمان انجام این پژوهش در سالهای ۱۳۹۹-۱۴۰۰ در استان هرمزگان حضور داشتند. پس از انجام مصاحبه نیمه ساختار یافته با ۴۰ نفر از آنها، دادهها به شیوه نظام مند استراوس و کوربین تجزیه و تحلیل شدند. ۱۲۹ کد اولیه، ۴۱ مقوله فرعی، ۱۳ مقوله اصلی و یک مقوله هسته(ساختار- عاملیت) از کدگذاری داده ها استخراج و در مدل پارادایمی در قالب شرایط علی، مداخله گر، زمینه ای، راهبردها و پیامدها گردهم آمد. شرایط علی شامل نیروی انسانی سازمان، احساس تبعیض سازمانی و شبکه حمایت سازمانی؛ شرایط زمینه ای شامل متغیرهای جابجایی جغرافیایی و تجانس مبدا-مقصد و شبکه حمایت خانوادگی و مطالبات ساختاری خانواده نیز به عنوان شرایط مداخله گر طبقه بندی شدند. در رابطه دیالکتیکی بین ساختار و عاملیت، کارکنان انتقال یافته با راهبردهای خانوادگی، اقتصادی، روانی و ارتباطی، خود را سازگار می کنند. دیالکتیک ساختار و عاملیت از دیدگاه کارکنان، پیامدها و نتایج ناگواری برای زندگی آنها در ابعاد اجتماعی، خانوادگی، سازمانی-شغلی و محیطی به همراه دارد. برای اصلاح و بهبود این وضعیت، تدابیری بر پایه اصلاح شیوه نامه انتقال، حمایت سازمانی و همراه سازی مناسب خانواده برای کاهش تنش های شغلی و محیطی و در کنار آنها توجه به بومی گزینی و محرومیت زدایی از مناطق عملیاتی پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

انتقال شغلی ، سازمان ناجا ، مناطق عملیاتی ، سازگاری ، بومی گزینی ، نظریه زمینه ای