بررسی جامعه شناسی موانع ساختاری توسعه در ایران بعد از انقلاب اسلامی

با مطالعه برنامه های توسعه و نتایج بدست آمده درایران بعد از انقلاب می توان گفت که کشور ایران به رغم برخورداری از یک غنای منابع طبیعی و دسترسی به منابع معدنی نفت و گاز، هنوز از نظر اقتصادی در زمره کشورهای توسعه یافته جهان به شمار نمی آید. لذا هدف این مقاله بررسی جامعه شناسی مهم ترین موانع ساختاری توسعه اقتصادی در ایران بعد از انقلاب اسلامی است. رویکرد پژوهش حاضر کیفی و به لحاظ هدف کاربردی است. در این پژوهش جهت گردآوری اطلاعات در زمینه مبانی نظری و ادبیات تحقیق و همچنین پیشینه موضوع تحقیق از مطالعات کتابخانه ای استفاده شد که بر اساس روش تحلیل مضمون شاخص هایی از دیدگاه نظری با نقاط مورد توجه تحقیق و مولفه های آن تناسب داشته اند استخراج و در قالب الگو ارائه شد. در ابتدا نظریه های توسعه اقتصادی (نظریه نوسازی، نظریه وابستگی، نظریه نظام جهانی، نظریه دولت رانتیر، نظریه روستو، نظریه تودارو، نظریه توسعه لوئیس) مورد مطالعه قرار گرفتند سپس برنامه های توسعه پس از انقلاب اسلامی که شامل شش برنامه می باشند تحلیل و واکاوی شدند کم و کیف این برنامه ها یکسان نبوده و تفاوت هایی داشته اند. در مجموع با توجه به بررسی و مطالعه ادبیات نظری پژوهش پیرامون بررسی جامعه شناسی موانع ساختاری توسعه در ایران بعد از انقلاب اسلامی الگویی به منظور دستیابی به توسعه اقتصادی ترسیم نمود که شامل توسعه سیاسی، اصلاح سیاست های پولی و قیمتی، توسعه تجارت جهانی و جذب سرمایه، کاهش حجم دولت و تقویت اقتصاد خصوصی، افزایش بهره وری و تدوین برنامه جامع فقرزدایی است.

کلیدواژه ها:

موانع ساختاری ، توسعه ، نظریه های جامعه شناختی ، دولت ، ایران بعد انقلاب اسلامی