اثربخشی شفقت درمانی بر دلبستگی و اضطراب جدایی در دانش آموزان نوجوان بستری

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی شفقت به خود بر دلبستگی و اضطراب جدایی در نوجوانان بستری بود. طرح پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه گردآوری اطلاعات یک پژوهش نیمه آزمایشی با گروه گواه با پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران نوجوانان دارای بیماری های جسمی بستری در بیمارستان عرفان تهران در تابستان و پاییز سال ۱۴۰۱ بود که از این بین از طریق روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۴۰ نفر انتخاب شدند و بر اساس جایگزینی تصادفی در دو گروه ۲۰ نفری آزمایش و کنترل جایگزین شدند و گروه آزمایش تحت درمان مبتنی بر شفقت به خود (CFT) در ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای قرار گرفتند و به پرسشنامه های دلبستگی کولینز و رید و اختلال اضطراب جدایی بزرگسالان (۲۰۰۳) پاسخ دادند. در نهایت نیز داده ها از طریق تحلیل کوواریانس چند متغیره و با استفاده از نرم افزار آماری spss-۲۳ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که مقدار F محاسبه شده برای مولفه های دلبستگی نا ایمن اجتنابی، دلبستگی نا ایمن دوسوگرا (از متغیر دلبستگی آسیب پذیر) و مولفه های اضطراب جدایی، صحبت کردن افراطی، آشفتگی های خواب و نگرانی از صدمه به اطرافیان (از متغیر اضطراب جدایی) معنی دار بود و گروه آزمایش در این متغیرها نمرات کمتری را کسب کرده بودند و بهبودی بیشتری کسب کردند. از این روش درمانی در درمان افراد دارای دبستگی ناایمن و دارای اضطراب جدایی و به خصوص در محیط بیمارستانی که گاها بیماران دچار کاهش سلامت روان می شوند، استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

شفقت به خود ، دلبستگی ، اضطراب جدایی