بررسی ارتباط بین مهربانی با خود و احساس خود ارزشمندی (مورد مطالعه معلمان زن دوره دوم متوسطه شهر همدان)

پژوهش حاضر با هدف پیش بینی مهربانی با خود بر اساس احساس خود ارزشمندی و ادراک شایستگی معلمان دوره متوسطه شهر همدان انجام شد. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی، از نظر زمان یک پژوهش مقطعی ، از لحاظ نوع دادهها کم ی و از نظر روش تحقیق ، توصیفی از نوع همبستگی است . جامعه آماری پژوهش را همه معلمان زن دوره دوم متوسطه شهر همدان تشکیل داد. روش نمونه گیری خوشه ای- تصادفی (از مناطق متوسط ) بود. از جامعه آماری مذکور بر اساس فرمول فیدل و تاباچنیک (۲۰۰۷) ۱۰۶ نفر انتخاب که به لحاظ احتیاط این تعداد به ۱۲۰ نفر افزایش یافت . ابزار پژوهش شامل سه مقیاس استاندارد مهربانی با خود نف (۲۰۰۳)، خودارزشمندی کراکر، لوتانن ، کوپر و بونورته (۲۰۰۳) و ادراک شایستگی هارتر (۱۹۸۲) بود. برای آزمون فرضیه های پژوهش از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد. تحلیل نتایج نشان داد متغیر ادراک شایستگی پیش بینی کننده معنادار مهربانی با خود می باشد. متغیر خودارزشمندی نتوانست پیش بینی کننده معنادار مهربانی با خود باشد. بین خودارزشمندی در معلمان و مهربانی با خود رابطه معناداری وجود دارد و با افزایش میانگین خود ارزشمندی، میانگین مهربانی با خود معلمان نیز افزایش می -یابد.بین ادراک شایستگی و مهربانی با خود رابطه معناداری وجود دارد و با افزایش میانگین ادراک شایستگی و مولفه های آن، میانگین مهربانی با خود معلمان نیز افزایش می یابد.بین خودارزشمندی در معلمان و ادراک شایستگی رابطه معناداری وجود دارد و با افزایش میانگین ادراک شایستگی و مولفه های آن، میانگین خودارزشمندی معلمان نیز افزایش می یابد.

کلیدواژه ها:

مهربانی با خود ، احساس خود ارزشمندی ، ادراک شایستگی .