مانومتری مری در بیماران دچار دیسفاژی عملکردی: مقایسه بیماران پیر و جوان

مقدمه و هدف: افزایش سن روندی است که منجر به نقصان فیزیولوژیک در همه سیستم های بدن می شود، اما اثر افزایش سن بر عملکرد حرکتی مری و سطحی از نقصان عملکرد ناشی از افزایش سن که می تواند مسوول ایجاد علائم بالینی در افراد مسن باشد، مورد بحث است. یکی از علائم بالینی شایع در افراد مسن، دیسفاژی عملکردی است و اغلب به روند افزایش سن نسبت داده شده و مورد بررسی قرار نمی گیرد. هدف از این مطالعه مقایسه یافته های مانومتری، فراوانی و نوع اختلالات حرکتی افراد مسن شاکی از دیسفاژی با گروه جوان مشابه است.   مواد و روش ها: از میان ۲۱۸ مانومتری متوالی انجام شده در بیماران مراجعه کننده به یک مرکز ارجاعی مانومتری، ۱۰۲ بیمار دچار دیسفاژی عملکردی در دو گروه سنی بالای ۶۵ سال (۲۲ نفر) و کم تر از ۴۰ سال (۸۱ نفر) بررسی شدند. یافته های مانومتری، علائم بالینی همراه، فراوانی و نوع اختلالات حرکتی آن ها مورد مقایسه قرار گرفت.   نتایج: فراوانی زنان در گروه مسن ۵۹ درصد و در گروه جوان ۸/۵۱ درصد بود. متوسط سن گروه مسن ۷۰ سال (۴/۵( ± و گروه جوان ۳/۲۷ سال (۵/۷ ± ) بود. از نظر فراوانی درد قفسه سینه با منشا غیر قلبی و نیز سوزش سر دل تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد. در بیماران مسن فشار استراحتی اسفنکتر تحتانی مری (۸/۲۰ در برابر ۱/۳۱؛ ۰۰۳/۰ p

کلیدواژه ها:

مانومتری مری ، افزایش سن ، اختلالات حرکتی