رویکردی مجدد به انسجام و همبستگی شکل و سازه در معماری معرفی یک تجربه آکادمیک در طراحی نسل جدید استادیوم ها

امروزه مفاهیم سازه و معماری حتی در منسجم ترین انواع آن نیز مفاهیمی مستقل بشمار می روند هر چند که بر پیوستگی و انسجام میان آن ها تاکید شده باشد. اما در کشور ما با در نظر گرفتن نحوه کنونی آموزش معماری و با توجه به متن سرفصل های مربوطه و روش های اجرای برنامه های آموزشی، می توان تاثیر این واقعیت را _که مقرون پذیرش جدایی میان سازه و معماری است _ ملاحظه کرد. با این وجود علائق مشترکی نزد تعدادی از استادان و دانشجویان رشته های معماری وجود دارد که در فرصت های محدودی که در اختیار قرار می گیرد به مطالعه و تجربه آن نوع از معماری بپردازند که در آن شکل و سازه، همسنگ و همنهشت با یکدیگر در روند آفرینش اثر معماری و فارغ از چارچوب های سبک شناختی به کار گرفته می شوند. ارائه نتایج یکی از فرصت های به هنگام این نوع مواجهه با معماری که در چارچوب انجام یک پایان نامه کارشناسی ارشد رشته معماری در دانشگاه بین المللی امام خمینی)ره( می باشد، موضوع اصلی این مقاله است. نسل جدید استادیوم های فوتبال به دنبال کاربرد خلاقان. سیستم های ساختمانی نو به منظور خلق فضاهایی مهیج که سبب تقویت شور و هیجان ناشی از رویدادها می شود، هستند. این امر در کنار استفاده از تنوع کاربریها، به آنها خصیصه ای چند عملکردی بخشیده و استادیوم ها را به فضاهای پویای شهری تبدیل می کند. در استادیومهای امروزین استفادة جسورانه از ویژگی های ساختمانی و شکلی سازه ها بخصوص سازه های فضاکار، به دلیل قابلیت آنها در پوشش دهانه های وسیع برای تحقق یکی از اهداف نسل جدید استادیوم ها که همان ایجاد لحظات خاص و بی نظیر می باشد، یک تمهید اجتناب ناپذیر می نماید. یک "اکسپرسیونیزم سازه ای" که فراتر از مفاهیم متعارف سازه، شکل و عملکرد قرار می گیرد. با این تفاسیر آنچه در این مقاله به صورت مشروح ارائه می گردد، معرفی روش و نتایج حاصل از مطالعات و طراحی یک استادیوم فوتبال است که نه تنها می باید دربردارندة تنیدگی و انسجام خلاقانه شکل و سازه در طراحی معماری باشد، بلکه انتظار می رود نقش رویکرد آموزش معماری در برقراری چنین نسبتی میان سازه و فرم معماری را نیز معرفی نماید.

کلیدواژه ها:

آموزش معماری ، شکل ، سازه ، فرآیند طراحی ، استادیوم