مقایسه اثرگذاری تمرینات کاراته، تکواندو و جودو بر آمادگی جسمانی و ریسک فاکتورهای قلبی عروقی در دانشجویان دانشگاه امام حسین (ع)

اهداف: هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی هشت هفته تمرینات کاراته، تکواندو و جودو بر آمادگی جسمانی و ریسک فاکتورهای قلبی عروقی در دانشجویان افسری دانشگاه امام حسین (ع) بود. روش ها: متغیرهای وابسته قبل و بعد از هشت هفته تمرینات کاراته، تکواندو و جودو تعیین شدند. از آزمون های تی وابسته و آنالیز واریانس یک طرفه و تست تعقیبی توکی برای تحلیل یافته ها در سطح P < ۰/۰۵ استفاده شد. یافته ها: تمرینات کاراته باعث افزایش Vo۲max، استقامت عضلانی و HDL و کاهش سرعت، تکواندو باعث افزایش چابکی، استقامت عضلانی، HDL و فیبرینوژن و کاهش Vo۲max، سرعت و تریگلیسرید و جودو باعث افزایش چابکی، استقامت عضلانی، HDL و هموسیستئین و کاهش سرعت شدند (P < ۰/۰۵). بین Vo۲max کاراته کاران با تکواندوکاران و جودوکاران اختلاف وجود داشت. همچنین میزان افزایش استقامت عضلانی در جودوکاران از تکواندوکاران بیشتر بود (P < ۰/۰۵). نتیجه گیری: تمرینات کاراته، تکواندو و جودو در افزایش استقامت عضلانی موثر است، ولی در کاراته به استقامت بالاتنه، سرعت و چابکی، در تکواندو به استقامت عضلات تنه، Vo۲max و سرعت و در جودو به Vo۲max و سرعت توجه بیشتری باید صورت گیرد. همچنین برای بهبود وضعیت ریسک فاکتورهای قلبی عروقی دانشجویان تدابیر جدیدی بایستی اتخاذ گردد.

کلیدواژه ها:

هموسیستئین ، فیبرینوژن ، لیپوپروتئین ، آمادگی جسمانی ، هنرهای رزمی