بررسی اپیدمیولوژیک طغیان بیماری های منتقله از راه آب و غذا در ایران– ۱۳۹۱ تا ۱۳۹۷

زمینه و هدف: درک اپیدمیولوژی طغیان بیماریهای منتقله از راه آب و غذا برای اتخاذ شیوه­ های پیشگیری و کنترل آن ضروری می باشد. هدف ما در این مطالعه بررسی طغیان های گزارش شده طی سالهای ۱۳۹۱ تا ۱۳۹۷ در ایران می­ باشد. روش­ها: در این مطالعه توصیفی گذشته نگر از داده ­های ثانویه استخراج شده از گزارشات طغیان بیماریهای منتقله از راه آب و غذا به مرکز مدیریت بیماریهای واگیر وزارت بهداشت طی سالهای ۱۳۹۱ تا ۱۳۹۷ استفاده شد. روند و جنبه­ های اپیدمیولوژیک موارد طغیان را برحسب عامل اتیولوژیک، محل رخداد طغیان، ماده غذایی عامل طغیان، ماه، سال و موقعیت جغرافیایی تحلیل گردید. یافته ها: بین سالهای ۱۳۹۱ تا ۱۳۹۷ تعداد ۲۰۶۱۵ مورد طغیان گزارش شده است که منجر به ۱۵۸۶۵۰ مورد بیماری، ۱۹۶۶۴ مورد بستری در بیمارستان و ۲۸۸ مورد مرگ شده است. عامل طغیان بیماری منتقله از راه آب و غذا فقط در ۴۰ % موارد براساس نتیجه آزمایشگاهی مشخص شده است. شایعترین عامل شناخته شده، ای­ کلای (۳۰/۶ %) و پس از آن شیگلا (۱/۸ %) بوده است. شایعترین مکان رخداد طغیان، منازل شخصی (۶۹/۱ %)، مراسم جشن و مذهبی (۵/۸ %) و رستوران (۴/۴ %) بوده است. نتیجه گیری: اگرچه گزارش دهی طغیان بیماری­های منتقله از راه آب و غذا در سالیان اخیر ارتقاء یافته است ولی هنوز هم با گزارش کمتر از واقعیت مواجه هستیم. بررسی و گزارش دهی طغیان در مناطق مختلف کشور با تفاوت آشکاری همراه است. این مطالعه فقط بر اساس گزارش موارد طغیان به وزارت بهداشت و درمان می ­باشد و الزاما نمی­ تواند بار صحیح طغیان­ها را در کشور نشان دهد. تقویت و آموزش افراد درگیر در سیستم گزارش دهی از جمله برای جمع آوری نمونه ­ها و داده­ های اپیدمیولوژیک توصیه می ­شود.

کلیدواژه ها:

طغیان ، بیماری منتقله از راه آب و غذا ، اپیدمیولوژی ، ایران